Czary mary

W pracy piliśmy dziś szampana Perignon Vintage 2006, butelka za plus minus 800 zł. Mocne ścierwo :D Nie ma co, ocieram się o wielki świat :D

Rok temu wspomniałam, że mam pomysł na motyw przewodni 2016. 

Uwaga, odkrywam karty - hasło brzmiało: ZMIANY.

Cóż. Spełniło się co do jednego. Zmian przyszło tyle, że na sam dźwięk słowa robi mi się niedobrze, a ich jakość okazała się podobna do rządowych :D

To był szalenie trudny rok. Ja pierdolę, jaki on był ciężki. Oczywiście za sprawą moich kochanych LUDZI dało się go znieść i zdarzały się naprawdę szczęśliwe momenty. Ale NO KURWA NAWET WAKACJE BYŁY TRUDNE :D Wiem, że mam z deklem, ale na wszelki wypadek nawet kupno telefonu przełożyłam na styczeń :D

Na przyszły rok postaram się lepiej sformułować życzenie. Właściwie to już jest wybrane i czeka. 

Wam życzę podobnie. Już niedługo dowiemy się, czy tym razem wyszło. Wszak kolejne 365 dni z pewnością minie jak pijana noc sylwestrowa ;)

***

No przecież wiadomo, że wyjdzie! W końcu jestem nie tylko Miss World, Babcią, ale też Czerwoną Wiedźmą :)

Do zobaczenia w 2017!

Nuta przewodnia - w hołdzie nieodżałowanemu Georgowi Michaelowi, jednej z wielu ofiar tego cholernego roku: FREEDOM - TU.

Dziesiąte, nie ostatnie

Podczas ubierania choinki naszła mnie taka nagła myśl - to nie do wiary, że minął już rok! Mam wrażenie, że dopiero co ją ubierałam. I choć dobrze, że w życiu są rytuały, tradycje, te wszystkie powtarzalne rzeczy, które sprawiają, że ciągle czeka się na coś miłego i przyjemnego - to jednak chciałoby się trochę przyhamować czas. Żeby nie popierdalał jak ekspres w Tokio, tylko pełzał jak nasze PKP. 

Zwłaszcza że tak bardzo kocham ten moment w roku! Katuję domowników świątecznymi piosenkami w wykonaniu Michaela Buble, Deana Martina, Franka Sinatry, i oczywiście moim własnym :D Szaleję ze stroikami, fruwającymi wszędzie gałązkami daglezji, brokat z bombek mam już chyba nawet w gaciach, wyżeram cichaczem kapustę na przemian z piernikiem, w zachwyt wprawia mnie nawet maszynka szatkująca warzywa do ryby po grecku :D A o 21 oczywiście - odcięcie zasilania ;) Jak tak dalej pójdzie, Sylwestra zacznę około godziny 23, gdy już się trochę wyśpię ;) 

Kochani, życzę Wam, by te święta były pachnące i pyszne, i tylko zaostrzały apetyt - zwłaszcza na życie. I jeszcze jak Miss Świata życzę Wam pokoju na świecie - rzecz na czasie, patrząc na to wszystko, co się wokół wydarza. 

No i tak dawno nic nie pisałam o seksie, kiedyś to było nie do pomyślenia. Zatem babcia Czerwona życzy Wam również dużo bzykania pod choinką i nie tylko :D 

Michael Buble "Santa Claus is coming to town" - TU.

Party, party

Gdy obudziłam się w piątek o 5 rano, odkryłam, że przez sen potarłam oko i spuchło jak bania. Bez wielkiego żalu wzięłam zatem urlop, po czym ustaliłam, że dobrze się składa, bo nadal nie jestem trzeźwa, więc jest to znak z niebios. A następnie dopadł mnie smutek w związku z tym, że chyba pierwszy raz nie opublikowałam wpisu w swoje urodziny. 

Jakież było moje zdumienie, gdy weszłam na blog i ujrzałam ową arcyciekawą notkę :D Nie mam pojęcia, o co mi chodziło z tymi kaktusami, poza tym, że rosną w moim pokoju. Najwidoczniej były wyznacznikiem stopnia alkoholizacji :D 

Impreza urodzinowa skrzyknęła się dość spontanicznie, w kilka łbów wyszliśmy na miasto, gdzie na Placu Wolności postawiłam wszystkim grzańce prosto od prawdziwego Niemca, u którego potem nawet zamówiłam po niemiecku, z czego wyraźnie się ucieszył :) 

I tak, co by podtrzymać tradycję, kilka godzin spędziliśmy na dworze, nie czując mrozu, na jarmarku, tym razem w moim ukochanym Poznaniu. Nie jest to może jarmark na miarę Drezna, ale wino smakuje równie wybornie, zwłaszcza w tak radosnym towarzystwie! Śmiechu było co niemiara, a gdy już kopnęło nas nieco, przemieściliśmy się na Stary Rynek i dołączyliśmy do grupy panów w wieku rozmaitym, którzy dopiero co zakupili grzańce i wspaniałomyślnie jeden nam oddali. Okazał się ów gwoździem do trumny, chociaż zaznajamianie się szło dzięki temu znakomicie - tak bardzo, że nawet nie pamiętam, kiedy się rozeszliśmy ;D 

Resztę... cóż, znam tylko z Facebooka :D Z prawdziwym zdumieniem zobaczyłam, że fotografowałyśmy się z dziewczynami pod choinką (do której mentalnie nawet nie dotarłam), że wróciłam nawet dość wcześnie, czyli koło 23, i pewnie dlatego zdążyłam napisać notkę oraz odpowiedzieć na wszystkie życzenia na fejsie oraz nawet wyznać wszystkim zbiorowo miłość :D I - co zdumiewa mnie najbardziej - wszystkie te wypowiedzi miały sens i były pozbawione jakichś spektakularnych blubrów czy literówek! Nie ma co, nawet po pijaku jestem ósmym cudem świata :D

(Grunt to odpowiednia interpretacja :D)

Muzycznie - niezapomniana ukochana Audrey i Henry Mancini "Moon River" z niezapomnianego ukochanego filmu "Śniadanie u Tifanny'ego" - TU.

BUŹKI

Narąbana jestem, ze kaktus mi sie jawi jko dwa. Ale co tam, nie codziennie ma się 32 urodziny ;D caŁUSY!

Ego

Mam jakieś dziwne szczęście do facetów, którzy są w związku, ale pragną akurat mnie. Nie wiem, z czego wynika ten mechanizm. Może to moja wina, bo w towarzystwie zajętego faceta czuję się swobodniej, wychodząc z założenia, że nie trzeba się starać? Tylko że ja nawet z nimi nie flirtuję. Słowo. (Chyba ;)) Szczerze brzydzę się zdradą - a już kolejny raz robię za tą złą, przez którą do tej zdrady dojść potencjalnie może. Oczywiście NIE MOŻE, ponieważ JA do niej nie dopuszczam. Lecz gdyby mi coś odbiło, to facet nie miałby oporów. Gdy sobie pomyślę, że mogłabym być tą zdradzaną kobietą, to mam dreszcze. Dlaczego ludzie są tacy słabi? Tkwią w jakichś chorych relacjach, zamiast albo je zakończyć, albo powalczyć, żeby było dobrze. Nie rozumiem. Jeszcze gdyby to były związki połączone dziećmi, kredytem itd. Albo toksyczne układy z dręczeniem psychicznym i fizycznym, które wbrew pozorom są niestety bardzo trwałe. Ale to jest najczęściej tylko "chodzenie". 

Facet się napił i wylazło z niego wszystko, co odkładało się latami. Że jest samotny, że ma problemy rodzinne, z kasą, a potem że ze swoją dziewczyną nie ma o czym rozmawiać (a są razem TRZY LATA! Cholera, a myślałam, że Zagadkowy miał długi przewód myślowy, gdy zrozumiał po roku, że mnie nigdy nie kochał. Jak widać zawsze może być gorzej :D), że zawsze zazdrościł mnie mojemu eks, przez którego się znamy, w ogóle się kleił... Ja pierdolę. Przysięgam, że miałam paraliż. Mnie takie sytuacje autentycznie blokują, to rodzaj blokady, w której całe moje ciało chce uciekać, ale nie może, więc zapadam na jakąś nieznaną odmianę klaustrofobii. Jak ja się strasznie czułam na tym spotkaniu! Najgorsze, że lubię z nim rozmawiać, znamy się długo i naprawdę nie wiem, co z tym zrobić. On faktycznie zawsze rzucał ku mnie jakieś subtelne aluzje i jakoś zawsze mi się wydawało, że tak z tą dziewczyną jest bo jest, ale uznałam, że to nie moja sprawa. Widywaliśmy się bez niej, bo jest z innego miasta, chociaż setki razy mówiłam, że chciałabym ją poznać. A ona jest ponoć o mnie wściekle zazdrosna, chociaż ja przecież nic nie zrobiłam. Tzn. zrobiłam, istnieję w jego życiu. No i tak kurwa widzicie, dosięgła mnie jakaś brazylijska telenowela.

Żeby było zabawniej, aktualnie podrywa mnie jeszcze kolega, który mieszka w UK i którego znam za sporawą JeyZ wyłącznie z Facebooka :D Oto romanse naszych czasów! 

Jestem ciekawa, co będzie dalej. Takie historie lubią się nawarstwiać stadami, zwłaszcza gdy człowiek zupełnie nie ma do nich głowy. 

Chociaż (i tu wyjdzie ze mnie samolubna zołza) są to jednak historie zdecydowanie służące mojemu ego ;D

Aczkolwiek nie ma nic lepszego niż poczucie zadowolenia z własnej wiedzy. Co jakiś czas chodzimy całą ekipą na Pub Quiz. Polega to na tym, że zbierają się grupy (liczba uczestników dowolna), każdy uczestnik wpłaca ze dwa zł, po czym prowadzący w kilku rundach zadaje pytania z różnych kategorii, niektóre też multimedialne, trudne w pytę, i oczywiście drużyna z największą ilością punktów wygrywa nagrodę, którą ufundowała wcześniejsza składka od każdego uczestnika. Fantastyczna zabawa, chociaż niektórzy traktują to już jako zarobek, zbierają się ekipy, w której każdy jest specem od jednej branży i tak wygrywają. Ale my to traktujemy jako spotkanie towarzyskie, tym ciekawsze, że jest to również okazja do wytężenia (przy wtórze śmiechu) szarych komórek. I muszę się pochwalić, że podczas ostatniego miałam dość dużo do powiedzenia :D W muzyce wiedziałam prawie wszystko, a była to wbrew pozorom ciężka konkurencja - pokazywali teledyski przeróbek piosenek i trzeba było odgadnąć pierwotnego wykonawcę. Niektóre przeróbki były wręcz kosmiczne! Najbardziej dumna jednak jestem z ratowania ekipy w kategorii Malarstwo. Zawsze czułam się w niej totalnym laikiem, zwłaszcza przy moim tacie i siostrze, ale okazało się, że nie jest tak źle, gdy prócz Van Gogha czy Tycjana odgadłam jeszcze Bruegla i Boscha, o których moi towarzysze nie mieli pojęcia :D Zresztą muszę przyznać, że im jestem starsza, tym bardziej pociąga mnie malarstwo. Jaka szkoda, że sama nawet czajnika nie potrafię dobrze namalować ;)

Piękno życia i takie tam, kurwa mać

Zawsze na przełomie października i listopada zaczyna mi się taka śpiączka, że ja pierdolę. Świat mógłby nie istnieć! O godzinie 20:30 regularnie odpływam w najdziwniejszych pozycjach, poza tym spotkania z ludźmi ograniczam do minimum, marznę jak cholera, łażę w barchanach. No starość, starość w ryj. Na domiar złego w pracy wieje mi od okna, które zresztą jest tak chujowe, taki lufcik 4 metry nade mną, że światła nie daje wcale. Całe dnie w sztucznym. Przeczuwam, że w przyszłym roku znów czekają mnie rewolucje pracownicze. PRZECIEŻ JA TAM UMRĘ NA DEPRESJĘ INACZEJ, I KLAUSTROFOBIĘ!

 

I jeszcze mi się wszystko psuje! W laptopie shift działa jak chce, myszka ma jakiś problem z prawą stroną, telefon w ogóle prawie do wyrzucenia, nawet kurwa w słuchawkach odpadły mi te zaślepki, które się wkłada do uszu, więc głośniki im centralnie wyłażą i tak sobie dyndają, a mi się zwyczajnie nie chce kupić nowych!  

Dla ocucenia poflirtowałam sobie wczoraj trochę, wirtualnie, chociaż w sumie były to raczej dywagacje intelektualne, ale wiadomo, że to jednak bardziej jara niż rozmowa o dupie Maryni albo pokazywanie sobie różnych części ciała. Po czym zasnęłam w pięć sekund niewzruszona jak skała. Chyba nadaję się na kozetkę psychoanalityka. Jak zostać zimną suczą bez popędu poradnik część pierwsza :D Chociaż ostatnio chciało mi się nawet usiąść na jeżu, tak mi się chciało. Dziwne, ponieważ od czasu ostatniego rozczarowania mężczyzną (czyli w przybliżeniu jakieś sryliard lat temu) moje zwoje (niestety nietrwale) utraciły libido, i szczerze powiem - nie tęskniłam za nim! Na chuj mnie ten kaktus! 

Hormony mi się huśtają w te i wewte, to akurat jedyna stała w moim życiu, paradoksalnie, ale teraz do ładu nie mogę dojść już absolutnie, więc nawet patrzenia w lustro się oduczyłam, cera nie zachęca. I mam na to doskonale wyjebane! Najchętniej chodziłabym bez makijażu, w czapce i futrze (sztucznym ofkors) z rosyjskiego mamuta skrzyżowanego z niedźwiedziem, i bez stanika, bo mnie wkurwia. W przededniu urodzin stałam się własną babcią :D

A najlepsze, że ożywiam się o godzinie 22. I wtedy mogę wszystko, tańczyć, śpiewać, sprzątać, nawet PRASOWAĆ. I wtedy bym mogła założyć ten stanik i się umalować. No kurwa! Wkurwia mnie, że świat jest dla skowronków! Poranne wstawanie jest TAK BARDZO sprzeczne z moją naturą, TAK BARDZO nie fair! A z drugiej strony w słusznej sprawie jestem w stanie wstać bardzo wcześnie. Sama się już w tym gubię :D

Czym można doraźnie wyleczyć śpiączkę dzienną, bo kawy nie lubię.

Jezu, jaką mam do tego wszystkiego na czasie piosenkę! 

Wilson Philips "Hold on" - TU. Melodycznie ukochana piosenka z dzieciństwa, i tak cholernie prawdziwie do mnie wraca tekstem! 

Tak poza tym wszystko u mnie ok :D

A fokle aktualnie właśnie robię zadanie domowe z języka obcego, który mam o SIÓDMEJ KURWA RANO. Prawda, że doskonale mi idzie? :D

Bez drogowskazu

To dziwne, ale nigdy wcześniej nie byłam sama w lesie. 

Nie zapuściłam się ten pierwszy raz głęboko, ledwo na skraj, lecz od razu poczułam różnicę. To było prawdziwe obcowanie z drzewami, ze ściółką, z szelestem liści, z pochowanymi, a przecież bacznie mnie obserwującymi zwierzętami, wreszcie z własnym, nie do końca irracjonalnym lękiem oraz respektem przed potęgą przyrody, drzew, przed mieszkańcami tego szumiącego miejsca. 

Byłam ostrożna, zwracałam uwagę na rzeczy, których wcześniej nie dostrzegałam, każdy dźwięk budził moje zmysły, upominałam sama siebie, gdy na chwilę traciłam czujność. Wydawać by się mogło, że w takim napięciu nie zaznam spokoju - a jednak wypoczęłam przez ten czas w zupełnie nowy, niezwykły sposób. Jakby pierwotny instynkt przetrwania w lesie był moją drugą naturą, która, tłamszona przez lata, wreszcie doczekała się uwolnienia. 

Z rozwagą stawiając każdy krok, zboczyłam ze szlaku i dostrzegłam bielącą się w młodym zagajniku czubajkę kanię. Potem drugą, trzecią, i tak, uwiedziona aromatem ziemi i liści, dotarłam do miejsca, gdzie "płonął" las. Na tle zielonych sosen szaleństwem kolorów odcinały się kępy drzewek, sprawiające wrażenie, jakby naśladowały jęzory ognia. Stałam zaczarowana.  

Las oszałamiał ilością barw, faktur, kształtów. Poskręcane korzenie, gałęzie wyginane wiatrem, ciągła walka o przetrwanie gatunku, mądrość ewolucji, dzięki której świat fruwa, spada, umiera i żyje.

Idąc po czyichś śladach dostrzega się mniej niż przedzierając się samemu przez dziewicze ostępy.

Warto czasem zmienić ścieżkę, zignorować drogowskaz, zrobić coś pod wpływem impulsu. Nawet gdy draśnie kolcem i zaplącze nogawkę. Nawet jeśli nagrodą będzie tylko wewnętrzny zachwyt, najmniejsza iskierka radości, ziarenko uśmiechu.

Ostatecznie... czyż to naprawdę niewiele?

Do posłuchania - Anna Maria Jopek "Czułe miejsce" - TU. 

To jest mój sen, ten sen zdumiewa mnie

Śniło mi się dzisiaj, że z jakimś facetem próbowaliśmy wydostać się z pewnego budynku, i biegnąc po schodach, natknęliśmy się na pomieszczenie, w którym spał jakiś Rosjanin. Ukradliśmy mu futrzaną czapę i kamizelkę, i pognaliśmy dalej. Oczywiście nas złapano i skazano na łagier, dlatego udałam martwą, i chociaż jedna Rosjanka wiedziała, że żyję, postanowiła mi pomóc, więc zawinęła mnie w całun i powiedziała, że tak przygotowują ludzi do podpalenia, zatem nikt się nie skapnie, że oddycham. Mój towarzysz natomiast w ramach kary musiał biegać bez koszulki z rękoma na karku, a na jego głowie siedziała małpka i skubała mu włosy.

Sny mnie fascynują, chociaż niezmiennie uważam, że są po prostu odbiciem zlepków informacji, które rozum starał się w ciągu dnia przetworzyć. Jestem zwolenniczką teorii o porządkowaniu umysłu. Gdybym się skupiła, pewnie wytłumaczyłabym nawet małpę :D

Oprócz tego śniłam już, że:

1. Ktoś brał ślub w piwnicach kościoła, i w ramach atrakcji weselnej można było spróbować zostać ofiarą rytualną.

2. U koleżanki w domu kibel (w sensie muszla) był tak ogromny, że wchodziło się do jego środka nogami i lało bezpośrednio na stojąco. 

3. Oglądałam próbny pokaz cheerleaderek w Niemczech i spluwałam na ich boisko.

4. Chodziłam z siostrzeńcem w drewnianym statku po poziomo położonym kole. Trzeba było przemieszczać się w kółko, żeby to koło się poruszało, a dzięki temu statek wspinał do góry; pewnej trudności przysparzał fakt, że im wyżej całość się wspinała, tym niżej mieliśmy barierki, a jeszcze musieliśmy utrzymać w rękach piwa. I tak z lękiem szliśmy, aż w końcu dotarłam do pokoju, w którym podłoga była miękka jak mech i wcześniej ktoś zgubił w niej naszyjnik. Znalazłam jego część, a wtedy druga część zaczęła ku mnie pełznąć, lecz gdy już dopełzła, nagle skręciła, więc zaciekawiona ruszyłam za nią i okazało się, że tam dalej jest więcej tych części i przyciągają się nawzajem magnesami. 

5. Mój kolega był królem. Dowiedzieliśmy się o tym, leżąc na łódce z wiosłami - tak po prostu nagle zrozumieliśmy, że on jest królem. Biedak zląkł się, że nie zna savoir vivre, więc go uspokajałam, że jest program o tym w telewizji albo znajdziemy filmiki na yt. 

6. Zleciłam docięcie i przymocowanie jakichś haków, które miały być półprzewodnikiem, niestety robotnicy niechcący zrzucili je na ziemię i była chwila grozy, że wszystkie dane zapisane na nich jak na dysku się wykasują. 

7. Byliśmy za granicą w Domu Polskim, gdzie po podłodze chodził krokodyl. Ten krokodyl wręczył mi stokrotki, natomiast gospodarz powiedział, że mamy spektakularne mici (potrawa rumuńska), chociaż niosłam w rękach tylko wiatrówkę. 

8. Kolega załatwiał produkty do gazetki promocyjnej. Jednym z nich były kości. 

Wciąż wierzę, że wszystko da się jakoś wytłumaczyć ;)

Voo Voo "Moja broń".

Całe szczęście

Całe szczęście, są ludzie stanowiący przeciwwagę zalewającej ohydy i głupoty.

Odwiedziłyśmy naszego Pana Miodka w jego "naturalnym środowisku", czyli w domu na skraju puszczy. Chciałyśmy pochodzić po okolicy, powdychać świeże powietrze - a tymczasem zagadaliśmy się wszyscy w jego krytej strzechą altance z piecem i świeżo wypiekanym chlebem. Choć śliczne kolorowe ule i tak udało się sfotografować. Cudny czas.

Całe szczęście, nasza jesień jest piękna niezależnie od miejsca - czy to na wsi, czy w mieście. Nawet niedoceniane rośliny ruderalne nagle zdają się być cudem świata! Lubię takie nieoczywiste piękno. Z każdym rokiem coraz bardziej.

Całe szczęście, jest też muzyka. Dziś były ostatnie koncerty konkursu, wyniki... Wygrała Veriko, która tak mnie znudziła w 2 etapie ;D i zarżnęła Szostakowicza. Nie zgadzam się kompletnie z tym werdyktem, powinna wygrać cudna Bomsori Kim albo Richard Lin; niestety często bywa, że jury podejmuje kompletnie niezrozumiałe nawet dla fachowców decyzje. I tym sposobem dotarliśmy do końca pięknej przygody, w której pierwszy raz uczestniczyłam. Ale przecież każdy koniec może też być początkiem. 

Do posłuchania - Richard Lin - TU.

Do obejrzenia - poniżej :)