Bez drogowskazu

To dziwne, ale nigdy wcześniej nie byłam sama w lesie. 

Nie zapuściłam się ten pierwszy raz głęboko, ledwo na skraj, lecz od razu poczułam różnicę. To było prawdziwe obcowanie z drzewami, ze ściółką, z szelestem liści, z pochowanymi, a przecież bacznie mnie obserwującymi zwierzętami, wreszcie z własnym, nie do końca irracjonalnym lękiem oraz respektem przed potęgą przyrody, drzew, przed mieszkańcami tego szumiącego miejsca. 

Byłam ostrożna, zwracałam uwagę na rzeczy, których wcześniej nie dostrzegałam, każdy dźwięk budził moje zmysły, upominałam sama siebie, gdy na chwilę traciłam czujność. Wydawać by się mogło, że w takim napięciu nie zaznam spokoju - a jednak wypoczęłam przez ten czas w zupełnie nowy, niezwykły sposób. Jakby pierwotny instynkt przetrwania w lesie był moją drugą naturą, która, tłamszona przez lata, wreszcie doczekała się uwolnienia. 

Z rozwagą stawiając każdy krok, zboczyłam ze szlaku i dostrzegłam bielącą się w młodym zagajniku czubajkę kanię. Potem drugą, trzecią, i tak, uwiedziona aromatem ziemi i liści, dotarłam do miejsca, gdzie "płonął" las. Na tle zielonych sosen szaleństwem kolorów odcinały się kępy drzewek, sprawiające wrażenie, jakby naśladowały jęzory ognia. Stałam zaczarowana.  

Las oszałamiał ilością barw, faktur, kształtów. Poskręcane korzenie, gałęzie wyginane wiatrem, ciągła walka o przetrwanie gatunku, mądrość ewolucji, dzięki której świat fruwa, spada, umiera i żyje.

Idąc po czyichś śladach dostrzega się mniej niż przedzierając się samemu przez dziewicze ostępy.

Warto czasem zmienić ścieżkę, zignorować drogowskaz, zrobić coś pod wpływem impulsu. Nawet gdy draśnie kolcem i zaplącze nogawkę. Nawet jeśli nagrodą będzie tylko wewnętrzny zachwyt, najmniejsza iskierka radości, ziarenko uśmiechu.

Ostatecznie... czyż to naprawdę niewiele?

Do posłuchania - Anna Maria Jopek "Czułe miejsce" - TU.