Tradycyjna Italia

Jako rasowi Strzelce, w związku z wrodzoną odrazą do siedzenia na dupsku już nazajutrz wpakowaliśmy się w Giuliettę i popędziliśmy w siną dal. JeyZ postanowił uwieźć nas do górskiej miejscowości, która wyrosła mu przed oczami, gdy podczas poprzedniego pobytu urwał się o poranku grupie i jechał bez celu przed siebie. Gizzeria przywitała nas... chmurami. Cała była w chmurach, zazdrośnie strzegąc morskiej panoramy i horyzontu, jakby chciała pokazać siebie i tylko siebie. Położona poza turystycznym szlakiem, była pierwszym moim zetknięciem z rasową południową Italią, taką gdzie psy dupami szczekają. Obcokrajowców zero, ogólnie mało ludzi, za to typowy krajobraz rozwalających się domostw, pożartych rdzą odrzwi, milionów malutkich schodków i zakrętasów w ciasnych uliczkach, roślin niedbale uprawianych, a rosnących jak obłąkane na balkonikach... 

 

Daleko z przodu... morze

W sklepo-kawiarni kupiliśmy napoje, bardzo miły sprzedawca dwoił się i troił, żeby nam dogodzić, po czym... zamknął cały kram, życzył miłego dnia, pomachał na pożegnanie i... poszedł zażyć sjesty :D Miejscowość już wcześniej wymarła, teraz po prostu jakby zapadła się w sobie, na ulicy pozostała jedna tylko, za to jakże charakterystyczna starsza pani...

Że jej nie było gorąco... Ale strój pierwsza klasa

Zdjęcie robiłam z daleka, celując dla niepoznaki w inne miejsce, po czym zmieniając kierunek na ułamek sekundy, żeby przypadkiem do nas nie pokuśtykała :D

Pani ta nie spuszczała nas z oka, dopóki całkowicie się nie wynieśliśmy. Mało tego, musieliśmy obok niej przejść! ponieważ w pobliżu stał interesujący nas kościół. 

W pewnym momencie ze zdumieniem ujrzałam, jak JeyZ... klęka przed wejściem do świątyni. Spytałam go z uprzejmym zainteresowaniem, co właściwie robi (nie należy bowiem do osób, hm, żywiołowo bogobojnych), a on na to niemal siłą pociągnął mnie do tej samej pozycji, po czym wysyczał: "Klękaj, kurwa, bo inaczej ta stara gotować nas zwyzywać, pognać tym pagajem i rzucić klątwę, a co gorsza nie pozwolić robić zdjęć!". Posłusznie uklękłam. Ze starszyzną się nie zadziera, zwłaszcza gdy ma się tyle do stracenia :)

 

 

 

 

Na wprost starsza pani, po prawej kościół

W drodze powrotnej do auta mijaliśmy kilkuosobową grupę panów w wieku bardziej niż średnim. Mnie jednak w tym momencie pokonała kobieca fizjologia i parłam do przodu gnana potrzebą, przez co zupełnie nie zwróciłam uwagi na dziwne gwizdy i włoskie okrzyki. Bardzo się zatem zdziwiłam, gdy JeyZ i Kuli uświadomili mi nie bez zazdrości, jaką sensację wzbudziłam :D

Fot. by Kuli

Zjeżdżaliśmy z góry przez oliwne gaje, śpiewając na całe gardło "Somebody to love" - TU, aż dotarliśmy na plażę. To była TA plaża. Wymarzona. NASZA. I niemal TYLKO NASZA! Oddalona od kurortów, ciągnąca się hen wzdłuż brzegu, z grubszym, jakby żwirkowym piaskiem, który okazał się łatwiejszy do strzepywania od drobnoziarnistego w Tropei, z wodną niecką śródplażową i obłędnym wprost widokiem na góry. Obserwować mogliśmy również nielicznych (acz z okazałymi kształtami) tubylców, podpływające łódki drobnych rybaków... zupełnie natomiast nie było ptaków. Ani muszelek. Pod tym względem na pewno nam nie zaimponowali. Natomiast woda cudowna, przejrzysta do bólu, mieniąca się kolorami lata... 

Fot. by JeyZ

Po kolacji, na którą złożył się m.in. stek z hemingwayowskiego marlina i penne z krewetkami (pamiętajcie wymawiać to przez dwa "n" :D Z pojedynczym znaczy... coś zgoła odmiennego ;P), postanowiliśmy udać się jeszcze na kulturalne spożywanie alkoholu. Bynajmniej jednak nie do hotelowego baru. Nabyliśmy wcześniej flaszeczki, z aneksu kuchennego pożyczyliśmy trzy szklanki, i tak zaopatrzeni pojechaliśmy do Tropei, by na platformie widokowej podziwiać szum morza i sanktuarium by night, oraz prowadzić rozmowy o życiu. Sprowadziło się to do tego, że najpierw przez pół godziny próbowaliśmy zrobić romantyczne zdjęcie z trunkami, a potem zbieraliśmy szczątki butelki wina, które... eksplodowało JeyZ podczas otwierania! To już zaczyna być tradycją. Zaczęło się od wylania kawy na Pomnik Holocaustu w Berlinie, teraz wino w Kalabrii, strach pomyśleć, co będzie kolejne :D 

Na szczęście Campari i Malibu ocalało (przy czym, z upału chyba, wszyscy jak jeden mąż stwierdziliśmy, że Malibu to idealnie włoska pamiątka :D To nic, że jak byk na etykiecie napis "caribbean"... Teraz już wiecie, jak znalazło się na moim balkonie - tak wiele wypiliśmy :)) i zahuczało w głowie wraz z  Miia "Celebrate your life" - TU. 

Ach, jakże smakowało nam życie w gorącym wakacyjnym powietrzu...