Wielka integracja

Tydzień jak zwykle pełen wrażeń. Tak bardzo, że dłuższą chwilę odświeżałam w mózgu, by ustalić, co ja właściwie robiłam.

Tak więc, wg chronologii, były problemy ze skrzynią biegów po raz n-ty, był obiad z dziewczynami, zakończony solidną porcją lodów i tak obłąkanym moim okrzykiem spowodowanym widokiem kolorowych rabat, że aż koleżanka odskoczyła przerażona, pewna, że leci na nią znak drogowy :D, były zabawy z dzieciakami, był wieczór z siostrzyczką, było wyjście na bilard, które właściwie okazało się długą rozmową nieznacznie przeplataną uderzaniem w bile (albo - w moim przypadku - próbami uderzania :D Ale cztery wbiłam!).

I wreszcie - była impreza w szkole. 20-lecie klas integracyjnych. Moja siostrzenica do takowej uczęszcza i powiem tak - NIKT prócz ludzi zmagających się z problemem niepełnosprawności nie jest w stanie pojąć, ile to, by dziecko w miarę funkcjonowało, wymaga pracy, pieniędzy i nerwów. A przecież w tej chwili szkoły integracyjne - mimo oczywistych niedociągnięć i braku środków - są czymś naturalnym. Kiedyś, w początkowych fazach działalności, trzeba było się nieźle napocić, by chociażby stworzyć taką klasę. Tym większy szacunek, że udaje się to już tyle lat, choć niestety ciągle jeszcze nie działa to tak, jak powinno, a uprzedzenia i problemy są na porządku dziennym nawet w takich miejscach. Jednak im lepsza praca u podstaw, tym obfitszy plon w kolejnym sezonie. Ta praca naprawdę jest ważna, i choć nie wiem, jak nauka w takiej klasie przekłada się na rzeczywistą wrażliwość zdrowych dzieci, to zawsze warto próbować - bo przecież korzyść może być obopólna. 

Jubileusz świętowaliśmy zatem z nadzieją w sercu, głośno i radośnie. Podczas uroczystości przeprowadzono wywiad z założycielką i pierwszą orędowniczką integracji w szkole, pokazano filmiki zrealizowane przez uczniów metodą poklatkową, a potem odbył się koncert Powiatowej Wolsztyńskiej Orkiestry Dętej z udziałem dziewczęcej grupy tanecznej. 

Orkiestra (w której z miejsca się zakochałam) zorganizowała też konkurs muzyki filmowej, a do finałowego utworu zaangażowała wszystkich uczniów. Po występach każdy mógł też podejść i popróbować swoich sił na instrumentach. Najbardziej oblegana była perkusja, co mnie wcale nie dziwi, bo sama chwyciłam za pałki i zawzięcie deptałam w pedał basowego bębna :D W międzyczasie dzieci wykonywały dzwoneczki z recyklingu, a dorośli oglądali ich rozwieszone na ścianach prace, narysowane w ramach zadania z plastyki, i oddawali na nie głosy. Generalnie całą tę imprezę przeryczałam :D W wielu momentach ze śmiechu (zwłaszcza przy filmikach), ale w zdecydowanej większości ze wzruszenia. Ja się chyba nie nadaję na matkę, przecież to wstyd się ze mną pokazać, nie dość, że sama zachowuję się jak dziecko, to jeszcze na wszystkich takich dziecięcych występach beczę :D Najbardziej rozwaliły mnie te malunki. Wszystkie były świetne, ale starsze klasy rysowały już z głębokim przesłaniem.

I jak tu nie beczeć?

P.S. Znalazłam muzyczkę użytą w tym amatorskim dziecięcym filmiku. Super, uwielbiam Bonobo, a ta będzie mi się już wyjątkowo dobrze kojarzyć :) - TU.