Przyjemność odkrywania

Ten, kto wymyślił nauszniki, powinien dostać medal. Że ja je dopiero teraz odkryłam... Tyle lat zmagań z zimnem i czapkami zjeżdżającymi z uszu, w których na dodatek zawsze wyglądam jak pajac - a wystarczyło raz przymierzyć, żebym się zakochała na amen. Urocze to, puszyste jak króliczy ogon, mięciutkie, milutkie, i rozkosznie grzejące... I o dziwo leży na mojej niechętnej wszelkim nakryciom głowie całkiem zacnie. Od razu perspektywa zimy stała się przyjemniejsza ;)

Ostatnio w ogóle mam czas objawień. Moja skóra obraziła się na mnie albo za pobyt na Rodos, albo za powrót z Rodos - w każdym razie postanowiła odejść w siną dal. Gdyby to chociaż zrobiła raz a dobrze, to jeszcze byłoby pół biedy, ale nie, ona musiała popękać i złazić drobniutkimi kawałeczkami, jakbym zapadła na jakąś ekstraordynaryjną wersję łupieżu. W apogeum smarowałam się balsamem kilka razy dziennie, co pomagało tyle, ile umarłemu kadzidło, miałam wrażenie, że zaraz się złuszczę na amen i już nawet nie będzie można o mnie powiedzieć "sama skóra i kości", bo nawet skóra mi nie zostanie. I wtedy dowiedziałam się o najcudowniejszym na świecie olejku pod prysznic marki własnej Rossmann. Dziwną ma to-to konsystencję, pieni się słabo, zapach raczej mniej niż średni - ale to, co robi z ciałem...!!! No bajka. Tak nawilżoną, miękką i miłą w dotyku skórę ostatni raz miałam chyba w życiu płodowym. Po tygodniu używania zapomniałam w ogóle o czymś takim jak łuszczenie się, balsam równie dobrze mogłabym wyrzucić, a niespecjalny zapach na szczęście nie utrzymuje się długo. Może na romantyczne tête-à-tête pod prysznicem ów produkt niekoniecznie się nadaje, lecz zważywszy, że chwilowo jakąkolwiek schadzkę mogę sobie zorganizować co najwyżej z wibratorem, jest to chyba kwestia do przełknięcia :) Tzn. kwestia zapachu ;P

Zostając przy sprawach fizycznych - wyobraźcie sobie, że ja, czołowa głosicielka nienawiści do siłowni i takich tam przybytków bakterii, kurzu i smrodu - byłam na spinningu! I to już dwa razy! Za pierwszym dałam radę, na szczęście jest tam czysto i cuchnie tylko w szatni, ale nie podobało mi się zupełnie, ponieważ miałam wrażenie, że zaraz urwie mi dupę wraz ze sromem. Czułam się prawie tak, jak pewnie jest po dobrym seksie - piszę "pewnie", bo naprawdę przestaję pamiętać ;P 

Na drugi trening szłam zatem wyjątkowo niechętnie, w dodatku po upierdliwym i męczącym dniu. A tu niespodzianka - dupa nagle przestała boleć, jakby przywykła do kształtu siodełka, muza i trenerka zagnała do jazdy, PMS dołożył swoje i wpadłam w taki amok, że jechałam wściekle z tym koksem, śpiewając zawzięcie i kręcąc tyłkiem, co razem skutkowało tym, że po zejściu z rowerka nogi mi zwyczajnie zwiędły i przez tydzień nie mogłam kucać :D Ale na pewno pójdę znów. Tylko z mocnym postanowieniem mniejszego szaleństwa.

Odkrycia dokonałam również w kwestii myśli technicznej. Od zawsze mam tak, że jak mi się jakaś piosenka wkręci, to potrafię ją zapętlać aż do wyrzygania. Na youtube do tej pory musiałam - jak to się obrazowo mówi - gwałcić ikonkę "powtórz". Ale teraz już nie! Albowiem dowiedziałam się, że w razie fazy maniakalnej wystarczy w adresie wybranej piosenki między "youtube" a ".com" wpisać "repeat" i problem gwałtu znika :D Genius!

A propos geniuszu muzycznego - w czwartek byłam ze Strzelcami na koncercie Wax Tailor. Uwielbieniem do niego zaraził mnie dawno temu Zagadkowy, płytę "Hope and Sorrow" przewałkowałam na wszystkie strony; nie mogło mnie tam zabraknąć. Było kameralnie, zupełnie inaczej niż w dużych klubach; stałam pod samą sceną i chłonęłam. Chyba dawno nic mnie tak pozytywnie nie nastroiło, chwilami po prostu zamykałam oczy i czułam kojące działanie muzyki, by za chwilę przy charakterystycznym dla Wax zwrocie w dźwiękach prawie skakać i wydzierać się, po czym przystawać w zdumieniu nad tym, jak cudownie można posklejać i ponakładać pozornie niepasujące do siebie kawałki piosenek, cytatów filmowych i pojedynczych nut. Przesympatyczny, energetyczny i cudowny dla ucha koncert. Posłuchajcie sobie TU, TU, TU i TU. Przyjemność. Warto.