Music maniac

Mimo jawnej i cotygodniowej niechęci do niedzieli, jak również spadku nastroju wszystkich trzech Strzelców, spowodowanego brakiem siana, chwilowego choćby partnera oraz żarcia, staraliśmy się przywrócić sobie nawzajem równowagę, czekając przy barze na - darmowy oczywiście - koncert.

Nie spodziewaliśmy się wprawdzie niczego znamienitego, lecz tym razem siła przekazu artystycznego okazała się zbyt rażąca. Psychodela, jaką nas poczęstowano, spowodowała nagły a gwałtowny wypad z klubu, i to w takim pośpiechu, że ubieraliśmy się już na dworze, przypatrując ze zgrozą licznemu audytorium, które zostało w środku i niczym w transie udawało, jak bardzo jest tymi dziwacznymi, prującymi mózg pseudodźwiękami zachwycone. Przepraszam, ale nie mogę uwierzyć, że komukolwiek mogło się to podobać. Choć, jak wiadomo, gusta bywają różne.

Tak czy owak w nasze wrażliwe struny uderzyło dosadnie, postanowiliśmy więc odstresować się spacerem. Po przejściu połowy centrum mojego pięknego miasta dotarliśmy na ulicę Ratajczaka, gdzie doznaliśmy znów słuchowego paraliżu - tym razem jednak z zachwytu. Ktoś z kamienicy podkręcił na full TO, nam zaś aż zadrgało w trzewiach, a serce rozorała potężna potrzeba wtargnięcia do mieszkania autora tych drgań, z flaszką i bezceremonialnym "cześć, napijmy się, nie przeszkadzaj sobie". Gdyby nie to, że brama była zamknięta kratą, a my całkowicie trzeźwi, niechybnie znaleźlibyśmy się zaraz w hałasie poddasza. Zamiast tego staliśmy urzeczeni po drugiej stronie ulicy, oparci o jakąś witrynę, i słuchaliśmy jak nabożeństwa, ze skowytem duszy, która gnała nas ku poznaniu kogoś czującego dźwięki tak jak my, ku zrobieniu czegoś szalonego, ku przygodzie. Dziwne, tak prosta i niemal oczywista rzecz - chłonięcie głośnej dobrej muzyki - a podziałała niczym zaklęcie unoszące nas w opary magii.

Są chwile, kiedy chce się żyć. Pozornie bez znaczenia, pozornie bez głębszego sensu. Pozornie zupełnie zwyczajne. A wspaniałe.