Maratoński sprint

Godzina 15, Ławica. Troje Strzelców i Bliźniak, czyli w-i-a-r-a (vel Lessy), JayZ, Czerwona i Han rozpoczęli podróż od informacji, że samolot jest opóźniony 1,5h. Normalka. Usiedli spokojnie na kanapach, żeby nie odprawiać się zanadto wcześnie i nie odcinać sobie możliwości powrotu. Niestety obsłudze lotniska tak się spieszyło do obmacywania, że publicznie wezwali całą grupę i tym samym skazali ją na głód i pragnienie, bowiem kawa w strefie bezcłowej kosztowała calutkie 15 zł. Z nudów Lessy i ja poszłyśmy na zwiady po sklepach, zdecydowałyśmy, że nie stać nas na scrabble za 170 zł, i kupiłyśmy to, co najtańsze, czyli chińczyka podróżnego - po czym wszyscy rozsiedliśmy się na podłodze między ludźmi i z zapałem godnym przedszkolaków rzuciliśmy kości. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz w to grałam, reguły również były mi obce, w związku z czym zadziałała zapewne zasada "głupi ma szczęście", czyli regularnie zbijałam wszystkich, co wyraźnie scaliło grupę przeciwko mnie, i od tamtej pory nawet gdy przegrywałam, to i tak wmawiano mi, że wygrałam ;) 

Lot był znośny, chociaż jedno ucho tak mi się zatkało, że miałam wrażenie, iż zaraz mi błona pęknie - na szczęście w krytycznym momencie wylądowaliśmy. Na lotnisku powitało nas ciepłe, wilgotne, tak różne od polskiego powietrze, cudowne palmy i kierowca autobusu, który zapracował sobie na nasz szacunek lawirowaniem w nieprawdopodobnie wąskich uliczkach oraz początkowo również donośnym anonsowaniem każdego hotelu, do którego uwoził podróżnych. Niestety nasz hotel był dokładnie ostatnim na trasie, przez co 25 km pokonywaliśmy dwie godziny, a kierowca wyraźnie osłabł w gościnności i z każdym kolejnym postojem coraz bardziej oszczędzał głos, aż ostatecznie przy naszym przystanku wysiadł z pojazdu, nawet na nas nie spojrzawszy, o obwieszczaniu czegokolwiek nie wspominając. My jednak gratulowaliśmy sobie szczerze tego hotelu, ponieważ na przykład jeden z wcześniejszych znajdował się na takim wzgórzu, że chociaż panorama rozciągała się wspaniała, to nawet starsza pani, która miała tam zamieszkać, z żałością uznała ów fakt za "nieszczęście" ;)

O 1 w nocy, na głodzie i z bolącym uchem odkryłam, że z kranu leci zimna woda, w pokoju lata komar, a ja spośród wszystkich możliwych rzeczy w mojej 16-kilogramowej walizce zapomniałam akurat kremu do twarzy. Położyłam się więc wkurzona jak rzadko i z przeczuciem klęski zdrowotno-urodowej. Jak to jednak mówią - po nocy zawsze przychodzi poranek. I przyszedł. Wraz ze słońcem, gorącem i takim oto widokiem:

I już nie potrzebowałam niczego więcej. Byliśmy na Rodos!!!!!!!!!!!! :)