Nie-zależność na jeziorach

To było niesamowite lato. Gorące, chyba pierwszy raz w moim życiu całkowicie pozbawione komarów, za to pełne nieoczekiwanych zwrotów akcji - ledwo zdążyłam wyprać z ubrań włoski piasek, a już pędziłam na spotkanie z... polską przyrodą. Moja rodzina od lat ma małą żaglówkę, na max cztery osoby. Tak się złożyło, że rodzice i ja nigdy na niej nie byliśmy. W tym roku postanowiliśmy to zmienić, zarezerwowaliśmy pokój na przystani i ruszyliśmy na Pojezierze Drawskie, gdzie cumowała reszta Czerwonych. 

Najpierw musieliśmy nauczyć się wchodzić na łódkę :D Niby proste, ale dla człowieka nieobytego z wodą wczołgiwanie na machinę, która się buja, wcale nie przedstawia się tak znowu znakomicie. Na szczęście każdy prędko załapał swój własny styl wdrapywania bez mokrego lądowania (choć muszę przyznać, iż był to styl ździebko rozpaczliwy). Gdy już wgramoliliśmy się wszyscy i każdy obejrzał sobie kajutę, wróciliśmy na pokład i... popłynęliśmy :D Najpierw na silniku, żeby było szybciej, ponieważ pora była już późna; potem jednak gospodarze rozłożyli grot, a nam kazali wybierać linę stawiającą fok. I zaczęło się prawdziwe żeglowanie :) 

Myli się ten, kto myśli, iż pływanie to tylko relaks. Są, owszem, chwile spokoju, ciszy, odpoczynku dla ciała i umysłu. Ale woda to żywioł i należy o tym pamiętać. Trzeba być świetnym obserwatorem i reagować szybko na każdy podmuch wiatru, na każdą falę, na każdy sąsiedni element pływający. Przechyły potrafią powstawać w ułamku sekundy i bez doświadczenia oraz wiedzy, jak im zaradzić, można naprawdę narazić ludzi na niebezpieczeństwo. Na szczęście nasz rodzinny sternik ma za sobą wiele lat praktyki i potrafi komenderować załogą. Tak! żegluga to nie popis jednego aktora. Tam wszyscy mają swoją rolę, bynajmniej nie pt. "nie przeszkadzaj" ;) A to trzeba wybrać, a to luzować linę, a to przenieść się w sekundzie na inną stronę, by spełnić rolę balastu, uważając jednocześnie, by nie zdzielić się o bom... Ogólnie każdy musi się "orientować" - ja raz za wolno zrobiłam unik i nasz sternik przydzwonił mi czymś metalowym, nie wiem nawet, czym, gdyż z miejsca mimo dnia zobaczyłam gwiazdy. To nie jest sport dla flegmatyków! 

Na szczęście widoki nagradzają trud sowicie. My pływaliśmy po Jeziorze Drawskim, drugim po Hańczy co do głębokości w Polsce, i bardzo niedocenionym przez żeglarzy, co na wodzie jest oczywiście jego zaletą. Im mniej jednostek pływających, tym lepiej dla tej pięknej sztuki.

Noc spędziłam na koi :) Miałam nocować w pokoju, ale coś mnie tam strasznie uczulało i pomimo leków nie mogłam nawet zębów umyć bez kichania. Nie muszę chyba mówić, że nie ubolewałam specjalnie nad takim obrotem sprawy? :D Wieczorne rodaków rozmowy, o winku, przy wtórze kołyszącego szumu fal, tak różna od miejskiej nocna cisza, chłód, a o poranku budzące promieniami słońce... Nie do opisania, nie do przecenienia. 

Drugiego dnia pływaliśmy po licznych zatokach, kąpiąc się przy brzegu Bielawy, piątej co do wielkości wyspy jeziornej w Polsce. Podziwialiśmy z daleka kormorany, mordujące odchodami wszystkie drzewa na Wyspie Samotnej, mijaliśmy ciche łabędzie z młodymi, wpatrywaliśmy się w błękit nieba, szmaragd odbić porastających brzeg drzew, w liczne wodorosty w przejrzystej wodzie.

Na Bielawie

Zaraz wjadą pierogi prosto spod pokładu

Przecinający fale, smagani wiatrem, ogorzali. W głowie czysto i błękitno, jak w piosence Kings of Convenience "Boat behind" - TU.

Oto dowód, że naprawdę płynęliśmy :)

Machaliśmy do rybaków i pozdrawialiśmy innych żeglarzy - ponieważ pływanie to gra zespołowa. Możesz być sam na całej wodzie, ale przychodzi taki moment, gdy tylko inny człowiek może ci uratować życie. 

Wracaliśmy zachwyceni tak odmienną stroną podróżowania. I chociaż nie jestem pewna, czy wytrzymałabym długo stan swego rodzaju zamknięcia - bo mimo wielkiej przestrzeni na łodzi jest się jednak skazanym na ciągłą obecność innych osób - to ten rodzaj wypoczynku ogromnie mi się podobał. Wciąż czekam, aż ktoś poskromi moje wodne lęki, a wtedy... nie, niekoniecznie zatłoczone Mazury. Choć wiem, że byłoby cudownie. Ale moja kochana Solina... BARDZO :)