Przesilenie

... kontynuując tłumaczenie się z kolejnej nieobecności...

W zeszłym tygodniu odbył się w Poznaniu kolejny Festiwal Kultury Hiszpańskojęzycznej. Jest to cykliczna impreza obejmująca rozmaite wydarzenia kulturalne - spotkania z podróżnikami, pierwsze lekcje hiszpańskiego, degustacje win i oliw, projekcje filmów. Tym razem uczestniczyłam tylko w spotkaniu pt. "Hiszpania oczami geografa", ale bardzo mi się podobało. Siedzieliśmy sobie w przytulnym wnętrzu Cafe Misja - kawiarni kulturalnej, która mieści się w pomieszczeniach dawnego zakonu jezuickiego i przywodzi na myśl klimat jadalni zamkowej z czasów średniowiecza - tylko bardziej przytulnej. Michał Kaczmarek poza informacjami typowo turystycznymi, np. o cudownym klasztorze Montserrat w Katalonii, przekazywał również ciekawostki, m.in. o tym, że logo lizaków Chupa Chups zaprojektował... Salvador Dali :D

W niedzielę zaś wybrałam się z mamą do kościoła na jeden z koncertów. Nasza parafia organizuje je co jakiś czas we współpracy ze śpiewakami z poznańskiej opery. Tym razem do zespołu dołączył  wiolonczelista - niestety nie zapamiętałam nazwiska, ale był nieprzyzwoicie przystojny ;) I ta wiolonczela była taką wisienką na torcie - przydawała głosom niewiarygodnej lekkości i nieco zakurzonego ciepła, mimo pasyjnej tematyki utworów. Cały koncert przesiedziałam z zamkniętymi oczami, a przy dźwiękach ulubionego instrumentu automatycznie się uśmiechałam. Pięknie. 

Wieczorem pognałam na spotkanie na szczycie z JeyZ, który w grudniu ośmielił się nas haniebnie zostawić i wyjechać do pracy za granicę. Spotkanie skutkowało nieprzerwanymi atakami śmiechu, nagromadzeniem wiedzy z zakresu angielskiej służby zdrowia (albo raczej "zdrowia") oraz uzgodnieniem wakacji ;) 

W poniedziałek po pracy w wielkim pędzie przebrałam się w elegancką sukienkę i podążyłam na spektakl w Teatrze Muzycznym pt. "Klimakterium 2". Jedynki nie widziałam, ale nie było trzeba, w klimat weszłyśmy z Bosską błyskawicznie, doświadczając następnie ponad dwugodzinnego wycia ze śmiechu. Kultowych tekstów przyjęłyśmy tak wiele, że w pewnym momencie zaczęłyśmy je sobie zapisywać.

- Życie jest do dupy! - powiada jedna z bohaterek.

- Nieprawda! pasta jest do zębów... - słabo sprzeciwia się druga.

Albo, podczas obgadywania dawnej koleżanki:

- A która to była?

- Ta, co cycków nie miała.

- Ona miała cycki! Ona ich tylko NIE NOSIŁA!

To o mnie ;D 

We wtorek natomiast na Starym Rynku wśród budek Jarmarku Wielkanocnego czekały na mnie panienki z liceum, widziane ostatnio w październiku. Dalszy ciąg sobie dopowiedzcie. A w pracy to miałam takie dni, że ojapierdolęnawetotymniewspominajmybonasamąmyślmisłabo. W związku z tym wszystkim dopiero dzisiaj doszłam do siebie i poczułam przypływ jako takiej energii. Przyszły tydzień jest w kalendarzu całkowicie pusty. Jedyne, co będę robić, to sprzątać. I sprzątać. I sprzątać... I jeszcze sadzić roślinki. Już się cieszę ;)

 

Dziś gra we mnie TO. Pozostałość po galopie? ;)