Utopijnie

Dzieciaki mojej siostry mają taką fajną książeczkę z pytaniami typu "skąd się biorą dziury w serze". Możecie się śmiać, ale przeczytałam ją z niesłychanym zainteresowaniem, można rzec, że właściwie odkryłam Amerykę! Dziwne, nie przypominam sobie, bym jako dziecko zastanawiała się nad przyczynami pewnych zjawisk. Nawet tymi dziurami w serze zainteresowałam się dopiero w wieku całkiem dojrzałym, a i tak zawsze mi się to myli ;) I tak sobie ze smutkiem pomyślałam, jak szkoła może wypaczać twórcze myślenie oraz tłamsić dociekliwość. Rozmawiałam dzisiaj o tym z Bosską i ona również przyznała, że świat biologii dopiero zaczyna ją interesować, i to głównie za moją sprawą ;) Przynoszę bowiem czasem takie ciekawostki i zarażam nimi bezwiednie. A przecież to powinna być rola m.in. szkoły. 

Przede wszystkim plan nauczania jest chory, bo człowiek wałkuje ciągle informacje o jakichś tam orzęskach i okrzemkach, a nie ma pojęcia, na jakiej zasadzie robi kupę czy oddycha. A propos - nigdy nie zapomnę, jak uświadomiłam mojego pierwszego chłopaka, że rośliny ODDYCHAJĄ. Nie chciał mi uwierzyć! A przecież to był bardzo inteligentny facet! Po prostu miał tak mało do czynienia z biologią. Zgroza mnie ogarnia, gdy słyszę, że ludzie kończą swoją biologiczną edukację w pierwszej klasie liceum. Ale daleko nie muszę szukać - ja sama w liceum na profilu biol-chem w ostatniej klasie miałam z dwie biologie, jedną chemię i TRZY HISTORIE tygodniowo. Pół życia próbuję dociec, na kiego zbója była nam wtedy ta historia, zwłaszcza że nie pamiętam z niej dosłownie NIC. Zresztą pójście na studia biologiczne też było aktem samozaparcia, bo z lekcji nie wynosiłam zbyt wiele. Najczęściej uciekałam właśnie z biologii :D I wspominam to ze smutkiem - przecież to mogły być najpiękniejsze zajęcia na świecie. 

System edukacji kuleje tak strasznie, że to, ilu ludzi decyduje się kontynuować naukę w jakiejkolwiek dziedzinie, jest po prostu fascynujące. Nauczyciele tylko miewają, a nie mają powołanie (z całym szacunkiem, ja przecież rozumiem, że to trudny zawód - tym bardziej jednak wiele osób po prostu nie powinno się na niego decydować), nie są autorytetem, nie mają pomysłu na zaciekawienie uczniów - przykładem choćby fizyka, budząca grozę większości, a przecież to nauka może nawet bardziej fascynująca niż biologia! I jakże ważna! Tymczasem jedyne, co ja zapamiętałam, to że pierwszy nauczyciel twierdził, iż dziewczynki są za głupie, by pojąć tę szlachetną naukę, z chłopcami gadał o rajdach samochodowych, a zadania domowe musiał ze mną odrabiać tata. Miałam z sześcioro nauczycieli fizyki i przez tyle lat tylko tata umiał i chciał mi wytłumaczyć, co to są wektory lub po co rzuca się sól lub piasek na zamarzniętą ziemię. Głowę dam, że do dziś niewiele w tej materii się poprawiło. NIE ZA TO IM WSZYSTKIM PŁACIMY! 

Zajęcia praktyczne najczęściej nie istnieją (znów przykład własny - pierwsze doświadczenie chemiczne przeprowadziłam... na studiach. Cieszyłam się jak... dziecko!), nudne to wszystko jak flaki z olejem, i jeszcze ważne przedmioty się usuwa, bo są zbędne. Biologia zbędna...! A potem się dziwią, że ludzie nie mają podstawowej wiedzy, że nie są ciekawi świata, że źle się odżywiają, że zachodzą w niechciane ciąże, że nie dbają o przyrodę. Z ręką na sercu - żadna teoretyzująca lekcja ekologii nie zachęciła mnie do dbania o środowisko. Zachęciła miłość do przyrody wpojona przez rodzinę, wyjazdy na łono natury, chłonięcie tego świata wszystkimi zmysłami.

W szkołach przekazywana jest ogromna porcja wiedzy kompletnie niepotrzebnej. No ludzie kochani! Jeśli ktoś chce zostać naukowcem, to nim zostanie! A najważniejszym zadaniem szkoły powinno być zaszczepienie od kolebki chęci pytania i szukania odpowiedzi, twórczego, szerokiego myślenia, kojarzenia faktów z pozostałymi dziedzinami i przy okazji wpajanie pewnej elementarnej wiedzy oraz szacunku do otaczającego świata. A nade wszystko - wplatanie ciekawostek! To je się najbardziej pamięta! Cholera, tak niewiele trzeba, trochę wysiłku. Wychodzić poza własne schematy i mury - także dosłownie, a zamiast suchych faktów podawać również ich zastosowanie, powód, dla którego trzeba to wiedzieć. Od zarania dziejów dzieciaki zadają jedno pytanie - po co mi to. Może czas zacząć im na nie wreszcie odpowiadać - bo najczęściej odpowiedź "dla przyjemności posiadania wiedzy" przyjmuje się dopiero wtedy, gdy ta nauka zaczyna się już rodzić w bólach.