Najważniejsze

To był tydzień pełen prawdy o życiu. 

W ciągu kilku dni moja rodzina zbiorowo zapadła na zapalenie płuc. Tak po prostu, cyk i już. Jednego dnia zdrowi, drugiego słaniający się na nogach. Do tej pory ogarniamy dwa domy, łącznie z obiadami, wizytami u lekarzy, a na końcu i ze szpitalem, w którym wylądowała siostrzenica. Łącznie legło 5 osób, więc z tatą w pewnym momencie nie wiedzieliśmy, za co się najpierw zabrać. Teraz trochę już wpadliśmy w rytm dnia, lecz nadal ręce myjemy chyba z 50 razy dziennie, obawiam się, że w końcu zetrę linie papilarne, miód wpierdalam przy każdej okazji, śmierdzę czosnkiem i nigdy nie jadłam tylu owoców co teraz. I pomyśleć, że  wcześniej myślałam, iż mam schizę - teraz to jest dopiero schiza! Wszelkie przejazdy komunikacją miejską odbywam sina na wdechu, bo gdy ktoś kaszlnie, to zwyczajnie mi się odcina dopływ powietrza :D

Nigdy wcześniej nie zdarzyło się, żeby 1 listopada na grób dziadka i babci pojechała tylko jedna osoba. Ten pierwszy raz nastąpił wczoraj, a tą osobą byłam ja. Oczywiście miasto zatkane, więc czułam się jak bohaterka misji na Marsa - 4h na całą operację. 

Nie byłam świadoma, jak wiele w funkcjonowaniu domu zależy od dyspozycji wszystkich. W momencie takiej pandemii wszystko wali się z tylu stron, że ciężko zdecydować, co podpierać najpierw. A do tego dochodzi strach. O wszystkich. Także o siebie, bo przecież trzeba się trzymać. 

W tym tygodniu całkiem jasno zostało nam pokazane, co jest najważniejsze. Priorytety przestawiły się absolutnie na niekorzyść pracy ;) Ale dowiedziałam się też trochę o sobie. Poza początkowym szokiem udało nam się względnie zapanować nad wszystkim. Nauczyłam się nawet robić owsiane ciasteczka i krem z dyni :) I był jeszcze czas na przyjemności - wycięcie dla siostrzeńca dyniowego potwora, pozbieranie kolorowych liści, wreszcie krwisto jazzowy koncert w kultowym Blue Note. 

Teraz skupiam się, by przetrwać kolejny tydzień. I zdołać wymyślić kolejne 7 obiadów dla 7 osób ;)

Mam ochotę na szampana. Ale to jeszcze trochę.