Easy like Sunday morning

Ubiegłą niedzielę spędziłam z Lessy, Górołazką i Bosską. Najpierw poszłyśmy na targi Smaki Regionów, promujące zdrową, polską, certyfikowaną żywność. Rekordowa frekwencja dowiodła, że trend powrotu do natury ma się świetnie, co cieszy nie tylko kieszenie lokalnych producentów, ale przede wszystkim - podniebienia zwykłych ludzi. A zwłaszcza ludzi z branży spożywczej, którzy na widok składu większości ogólnodostępnych produktów prawie się przewracają ;) 

Wyobraźcie to sobie... Świeżo wypiekane chleby i rogale świętomarcińskie, jeszcze cieplutkie, rozpływające się w ustach. Wszędzie pachnąca słoninka i prawdziwe wędliny - sinawe, nieładne, obłędne w smaku, jakże inne od tych ślicznie pokolorowanych i naszprycowanych wypełniaczami marketowych paskudztw. Prawdziwie domowe przetwory, syropy, konfitury, marmolady, marynowane grzybki i dynie. Wędzone ryby, lody ze stuletniej receptury, przyprawy z ekologicznych upraw, herbatki z owoców i ziół. Wszystko smakuje... naprawdę.

Przy stoisku z serami krowimi stał cudowny starszy pan, opowiadający ze swadą, jak prowadzi firmę razem z dwoma innymi tak samo stetryczałymi jak on dziadkami ;). Razem postanowili znaleźć jakieś zajęcie na starość - i tak oto mają osiem krówek i robią ser zawsze ze świeżego mleka. Stałam sobie cichutko przy tym stoisku, a pan co chwilę podsuwał mi kolejne kąski, a to twarogu, a to podpuszczkowego, i opowiadał o swoim gospodarstwie z takim ciepłem i spokojną radością, że szczerze mu pozazdrościłam. Tak samo jak nieodmiennie zazdroszczę zaprzyjaźnionemu panu od miodów, który choć śpi maksymalnie 6 godzin na dobę, tryska energią i zaraża swoją pasją. Ja go kocham, przysięgam! Wystarczy, że go zobaczę, i już się cieszę, on po prostu samym sobą wyzwala we mnie wielki szerolachny uśmiech. Jest ogromnie ciepłym człowiekiem, a o pszczółkach opowiada tak, jakby codziennie zakochiwał się w swoim fachu na nowo. Z racji tego, że miałam na studiach botanikę pszczelarską, którą uwielbiałam, na pierwszym spotkaniu popisałam się wiedzą i od tamtej pory pan też się zawsze cieszy na mój widok. Chociaż on chyba cieszy się na widok całego świata ;) Jezu, jak ja uwielbiam takich ludzi! Przy nich wszystko wydaje się nagle łatwe i piękne, i takie... no słodkie jak miód :) Który nawiasem mówiąc jest niesamowity. Moim faworytem jest zdecydowanie miód rzepakowy - szybko krystalizuje, przez co nabiera kremowej konsystencji oraz aksamitnego smaku. Niebo! Teraz czekam jeszcze na miód nawłociowy - o niego może być nieco trudniej, ponieważ pszczoły to niezależne cholery i nie zawsze lecą na te kwiatki, które się im podsunie. To wcale nie jest taka łatwa praca - trzeba ją po prostu kochać. 

Od tych wszystkich zapachów zgłodniałam i uparłam się, że chcę pierogi od Maryjki. Starsza pani uwijała się jak w ukropie, a i tak nie starczyło dla wszystkich. Tuż przede mną oznajmili, że koniec, nie ma! Kwasy żołądkowe wylały mi się w tym momencie do mózgu, przez co pozbyłam się wstydu i ruszyłam do boju, tj. zaczęłam łzawo marudzić, że na pewno coś jeszcze jest, że ja proszę, chcę, pragnę i pożądam... I oczywiście tak długo błagałam, aż wybłagałam zapas zarezerwowany dla kogoś innego, kto ostatecznie się nie zjawił :D Niestety pani Maryjka podzieliła sprawiedliwie również na kolejnych klientów, dlatego skapnęły mi się tylko trzy ;) Ale były pyszne.

Aby dojeść, pognałyśmy do stoiska z lokalnymi specjałami Wielkopolski. Oprócz cudownych śledzi w oleju rydzowym, które po prostu same się wsuwały, zainteresował nas bambrzok. Mimo poznańskich korzeni nigdy nie słyszałyśmy o tej potrawie, więc zamawiałyśmy go z pewną nieufnością. Rany boskie, jakie to było dobre! Oczywiście z, zapiekanych w cieście, ziemniaków - nikogo to chyba nie dziwi w naszym regionie ;) Podano je z sosem kurkowym - z prawdziwych kurek, nie jakichś tam aromatów. Z racji tłumów nie znalazłyśmy miejsca do siedzenia, więc jadłyśmy w kucki, a ja na koniec pochylona nad kawałkiem stolika i wypięta tyłkiem do publiki - jednak mimo tak niedogodnych warunków spałaszowałyśmy wszystko w pięć sekund. Mmnniam.

Na zakończenie tych przyjemności kupiłyśmy jeszcze od bardzo wyluzowanego trunkami pana (w sumie tam wszyscy byli wyluzowani! To też jest piękne) regionalne piwka i przeniosłyśmy się na miasto, a konkretnie do nowej części knajpy w Hotelu Kolegiackim. Która to nowa część mieści się na dachu kamienicy :D Gdy się tam znalazłyśmy, szczęki nam poopadały poniżej kolan - widok na czerwone dachy miasta i piękną farę, na siedzonkach podusie i kocyki, a w menu promocja - każde piwo za 5 zł :D Tooootaaaalny relaks!

To był bardzo miły dzień :)