Autoskalpel

Przeżywam właśnie pierwszą miłość. A wszystko za sprawą Ken.G! Która gdzieś w rozmowach użyła zwrotu pt. niedorozwój piersi. Sprawdziłam sobie w necie, jak to wygląda i czy moje się kwalifikują, i czy się to jakoś leczy ;), ale to, co znalazłam, sprawiło, że wywiało mi z głowy wszelkie ciągoty do posiadania większych cycków. 

Ci, którzy mnie znają, wiedzą, że naprawdę jestem płaska. Nie tak płaska, jak jęczy każda baba, która by chciała mieć większe, tylko NAPRAWDĘ PŁASKA. Decha. Push-upem można wprawdzie sporo załatwić, ale jeśli ktoś widział mnie bez stanika pod koszulką, ten wie. Miałam z tego powodu kompleksy, lecz ponieważ żaden facet nigdy nie ośmielił się powiedzieć mi na ten temat niczego nieprzyjemnego, nie zaprzątałam sobie tym jakoś szczególnie głowy, chociaż bywało mi przykro, zwłaszcza latem, gdy biuściaste laski panoszyły się po plaży, a ja między nimi jak nastolatka u progu okresu dojrzewania.

Tymczasem teraz... zobaczyłam dziewczyny zdeformowane, z pomarszczoną zwisającą skórą albo takie, które nie mają tam kompletnie, całkowicie nic, żadnej tkanki tłuszczowej, tylko sutki jak u dziecka. Plus oczywiście kobiety po mastektomii. Poczytałam na forum, jak bardzo są wszystkie zrozpaczone, jak je zabija ten problem, jak uniemożliwia tworzenie trwałych związków, jak utrudnia życie.

To było jak terapia szokowa. Poleciałam do lustra i prawie się przed nim poryczałam, z czułością dotykając swoich piersi, chwytając je w dłoń i utwierdzając w przekonaniu, że są piękne, bo SĄ. Nigdy w życiu nie uważałam ich za ładne, raczej po prostu do nich przywykłam i traktowałam je jak rękę lub nogę. Teraz przeżywam pierwszą miłość do mojego biustu i jest to tak dziwne doświadczenie, że aż nie umiem tego opisać! Naprawdę, jakby mi się coś zmieniło w mózgu! :D

A jednocześnie tak strasznie żal mi tych dziewczyn, że najchętniej uzbierałabym dla nich siano i opłaciła operacje. To już nie fanaberia - dla niektórych kobiet to jest ratunek zdrowia i normalnego życia. Ja mam wprawdzie nieco ambiwalentne odczucia co do plastyki piersi, ze względu na schizę na punkcie zdrowia, poza tym nie wyobrażam sobie, żeby ktoś coś trwale zmieniał w moim wyglądzie, ale z drugiej strony na miejscu takich kobiet nie mam pojęcia, jak np. miałabym się rozebrać przed mężczyzną. Albo nawet przed samą sobą. To byłby tak niesamowity stres, że wolałabym pewnie w ogóle do niego nie dopuścić - a przecież akceptacja siebie to też patrzenie na siebie z miłością. I chociaż nie popieram tak trwałej ingerencji w organizm dla samych wrażeń estetycznych, to uważam, że są sytuacje, kiedy jest ona najzupełniej uzasadniona i kiedy wcale nie trzeba pogodzić się ze swoją dolą, a pierdolenie o tym, iż należy się pokochać bez względu na wszystko, w tym momencie można wsadzić między bajki. Po coś w końcu mamy to ciało - i choćbyśmy się nie wiem jak zapierali, że wygląd się nie liczy, każdy normalny człowiek powinien sobie uświadomić, iż psyche musi współgrać z soma. A to, że dla niektórych to drugie jest ważniejsze niż dla innych, nie jest niczym niewłaściwym, dopóki proporcje są wyważone. Niestety w przypadku tych kobiet szczerze wątpię, aby były - dlatego należy im się pomoc. 

Z drugiej zaś strony warto czasem spojrzeć na siebie z innej perspektywy - z perspektywy kogoś, kto marzyłby o tym, by być na naszym miejscu. To zmienia hierarchię wartości, właśnie przez choćby - być może okrutne, ale niekiedy jedyne skuteczne - porównanie się do kogoś, kto ma gorzej.