Ahoj przygodo!

Dokąd w Polsce jest sens jechać w lutym?

No przecież nie na Mazury!

... nie? :D

Plecak i buty trekkingowe, papier toaletowy i tradycja, czyli chleb z pasztetem - tak zaczyna się przygoda. Tym razem jednak - z pewnym urozmaiceniem, czyli... odnajdywaniem skarbów!

Zabawa nazywa się geocaching i polega na ogólnoświatowym szukaniu "skarbu", którym może być zarówno fiolka po filmie fotograficznym, wypełniona wyłącznie listą do wpisania się, jak i śniadaniówka z naprawdę małymi skarbami typu plastry, korale, monety i inne rzeczy, jakie aktualny znalazca ma ochotę zostawić kolejnym poszukiwaczom. Skarby poukrywane są w miejscach atrakcyjnych geograficznie, historycznie, przyrodniczo, ważne jednak jest, by nie ingerowały w środowisko. Lokalizuje się je na podstawie zostawionych informacji, współrzędnych GPS i zdjęć.
Fantastyczny pomysł! Nie dość, że urozmaica wycieczkę elementem tajemnicy i dawką emocji, to jeszcze przyciąga w niebanalne i nieschematyczne, a godne poznania punkty na trasie. 

Na tej wyprawie pierwszy z nich został wybrany dość niespodziewanie, kiedy ze Strzelcem zasnęliśmy w samochodzie, a Lessy i Górołazka postanowiły w tym czasie odbić w bok, przez co obudziliśmy się... na grunwaldzkim polu :D Co mnie właściwie zupełnie nie zdziwiło, w końcu cały ten wyjazd był jednym wielkim spontanem :D 

Po dotarciu do Olsztyna oczywiście uraczyliśmy się rybkami - gorąco polecam sandacza w sosie borowikowym z ziemniakami zapiekanymi po staropolsku, pyyyycha :) Oprócz tego posmakowaliśmy świeże piwo mazurskie w Kortowie, tj. imponującym miasteczku uniwersyteckim, gdzie, jak wieść niesie, nie ma wstępu nawet policja, oglądaliśmy przy grzańcu skoki olimpijskie, szwendaliśmy się po pięknej starówce i podziwialiśmy zachód słońca, kąpiącego się w głębinach jeziora. Na kwaterze zaś graliśmy w bardzo nietrzeźwą jengę i jeszcze bardziej nietrzeźwego chińczyka przy całkowicie nietrzeźwej Soplicy orzechowej :D Która po słowiańsku, czyli w czystej postaci, towarzyszyła nam potem codziennie już od poranka :D

Trzeciego dnia Strzelec musiał wracać, a trzy baby ruszyły odważnie ku przygodzie, podziwiając jeziora, przemykając pośród lasów i z zapałem tropiąc dalsze skarby. Prawdziwym okazał się Reszel. Cudowne miasteczko z pięknym kościołem i jeszcze piękniejszym zamkiem biskupów warmińskich, który to zamek zaczarował nas kompletnie widokiem z wieży, lochami i galerią obrazów Edwarda Dwurnika.

Kolejna na trasie była św. Lipka z fantastyczną barokową bazyliką, przy której znalazłyśmy kesza (skarb) oraz zjadłyśmy śniadanie w plenerze :) Cóż, wyjazd z Lessy zobowiązuje, romantyczny piknik musi być, nawet w lutym i pod kościołem - a jest to i tak duży postęp, bo np. w Sopocie pod kościołem to my głównie siusiałyśmy ;P Zajechałyśmy jeszcze do Wilczego Szańca, czyli kwatery Hitlera, połaziłyśmy po niepokojąco głuchych bunkrach i do Giżycka dotarłyśmy w sam raz na kolację, na którą złożył się żurek, pieczone ziemniaczki i talerz ryb mazurskich: okonia, szczupaka, lina i sielawy. Na bogato, niech znają gest! ;P Kolejny dzień przywitałyśmy z Lessy standardowym strzałem wódeczki, a Górołazka uwiozła nas do twierdzy Boyen, zbudowanej w czasach zaboru pruskiego. Jej ponurego piękna dopełniała chmurna pogoda i całkowite wyludnienie - chociaż to ostatnie o tej porze roku jest na Mazurach absolutną normą. Nawet knajpy pozamykane i trzeba się trochę naszukać żarcia ;)

W takiej samej aurze ujrzałyśmy Mikołajki. Bardzo zadbane miasteczko z wielkim Hotelem Gołębiewskim, do którego dziewczyny poszły polansować się na basenie, a ja poczekałam na nie przy herbatce z malinami we wspaniałym, pełnym roślin patio (trochę się przeziębiłam i wolałam nie ryzykować rozbieraniem się i taplaniem). Śniardwy niestety nie były dla nas łaskawe - zasnute mgłą, wyniosłe i lodowate - czego nie można powiedzieć o Ruciane-Nida, gdzie przy rozkosznie rozgrzanym kominku zjadłam chyba najlepszą na świecie zupę rybną i pizzę z kawiorem, po czym samodzielnie znalazłam swojego pierwszego kesza :D Wisiał sobie na drzewie przy wielkim krzyżu - mówię Wam, to jest radość :D Pęd szukania skarbu zawiódł nas jeszcze na romantyczny, zapomniany w głębokim lesie stary cmentarz niemiecki. Klimatyczny, trochę złowieszczy, zarośnięty mchem i spowity ciszą. Niezwykły.

Z Mikołajek wyjeżdżałyśmy zakatarzone, ale pełne zachwytu i radości, którą to radość przysparzało nam, prócz pięknych widoków, również np. sikanie po krzakach i robienie sobie podczas tej jakże głębokiej i ważnej czynności zdjęć - wyzbyłyśmy się wstydu na tyle, że bez problemu sikałyśmy nawet w centrum plaży, na placu zabaw czy przy samej szosie :D Ale co tu się krępować, gdy miasta wymarłe ;) Zresztą czynności fizjologiczne były istotnym elementem całej podróży, każdy wiedział, kiedy kto co robił i jakiej konsystencji ;P

Rozmowom i śmiechom nie było końca, chociaż trudno mi w tej chwili przypomnieć sobie, o czym właściwie rozmawialiśmy. Być może dlatego, że większość czasu łaziłam wstawiona :D Wspólnymi siłami zarwaliśmy jedno łóżko, drugie tylko trochę, a na końcu ja urwałam kinkiet z zasłoną. Wszystko jednak dało się naprawić! A zwieńczenie dzieła nastąpiło w pobliżu Wejsun, dokąd pojechałyśmy szukać skarbu, i go znalazłyśmy, a co! Tyle tylko, że...

CDN. :)