Wieczność

Dziś dosadzaliśmy kilka krzaczków do ligustrowego żywopłotu. Utytłałabym się na amen, gdyby nie to, że na szczęście na działce mamy mnóstwo starych ciuchów. Wybrałam sobie więc jakże urodziwe wdzianko ze starej kurtki, którą nosiłam w... podstawówce. Co ciekawe, kurtka po latach okazuje się grubo za duża, a nie przypominam sobie, żeby trenowano na niej przeciąganie aut czy coś mogącego się równie dobrze przysłużyć wybitnemu rozciągnięciu. Wychodzi na to, że ja po prostu zakładałam na siebie taką gigantyczną odzież. Przestaję się dziwić, dlaczego chłopak, w którym byłam na zabój zakochana, zupełnie nie chciał na mnie spojrzeć ;D 

Swoją drogą jak, jak to możliwe? Czy moi rodzice nie mieli oczu? Jak mogli mi kupić coś takiego i jeszcze wmówić, że dobrze wyglądam? I fokle przecież to zimno, wieje od spodu, wieje olbrzymimi rękawami, w których mogłabym jeszcze zmieścić po dwie sztuki karabinów maszynowych, nawet w kapturze wieje, wyglądam, jakbym miała wodogłowie, a całość rozdyma się tak, że bez problemu mogłabym za chwilę pofrunąć... Nie no, zdecydowanie aktualny dział dziecięcy dużo bardziej sprzyja urodzie. I młodocianym związkom ;)

(Tak tylko informacyjnie - w każdym poście każde zdjęcie można powiększyć, klikając na nie.)

W wolnych chwilach czytam książkę o Syberii i z jednej strony zazdroszczę Pałkiewiczowi przygody, surowych, oślepiających bielą widoków, nieskażonych dymem haustów powietrza oraz ogłuszającej ciszy; z drugiej zaś... chyba wolę własne podwórko. Nie jestem pewna, czy polubiłabym się z mrozem dochodzącym do 67 stopni oraz letnimi skokami temperatur - w tajdze bowiem w tym okresie miesięczna amplituda potrafi osiągnąć nawet ponad 60 stopni! Kto by pomyślał, że w takim miejscu zdarzają się 40-stopniowe upały, za sprawą których na roztopionej wierzchniej warstwie wiecznej zmarzliny pojawiają się mokradła i bagna - idealne siedlisko dla upierdliwych owadów. Tak, tak, nasze komary to wypierdki mamuta w porównaniu z tamtymi komarami. Syberyjskie potrafią zmęczyć ludzi i zwierzęta znacznie bardziej niż przenikliwe zimno. Razem z muszkami pchają się nawet do nosa, i to w takiej masie, że już niejeden renifer padł przez nie z braku dostępu powietrza!

Zdecydowanie wolę się wobec tego wściekać na rodzime paskudztwa. No i (przy dźwiękach "Eternity") móc podziwiać jesień taką jak ta, która właśnie powoli odchodzi w niebyt.

 Kiedyś wróci, a tymczasem powoli stałą częścią dnia staje się to:

 

Dzięki czemu sezon mandarynkowo-miodowo-grzańcowy uważam za rozpoczęty :)