Wytrzymałość materiału

Bardzo zgorzkniałam ostatnio. Złożyło się na to wiele elementów, ale i tak nie sądziłam, że w kilka miesięcy można doprowadzić się do takiego stanu. Nawet Bosska zażądała, żebym częściej chodziła do kwiaciarni, bo tylko po niej wracam radosna. I to prawda, nie wyobrażam sobie, co zrobię, gdy skończy się szkoła, a to przecież już niedługo. I niby wiele się dzieje, nie nadążam za swoim życiem, tygodnie mijają w tempie antylopy spierdalającej przed lwem, ale to nie zmienia faktu, że coraz bardziej ciąży mi brak poważnych życiowych zmian, że ciągle trwam w zawieszeniu, czekając na cudzy ruch. Gdybym mogła, to bym zaczęła wrzeszczeć, ot tak! Są rzeczy, na które czekam już tak długo, że aż mi się rzygać chce, a nijak nie da się ich przyspieszyć. Są też rzeczy, które zmienić staram się nieustannie, ale okazuje się, że i one nie do końca zależą ode mnie. Chyba wolałabym być zwykłym robolem na budowie! On przynajmniej widzi, jak nakłada gips i czy cegły dobrze rozmieścił. A ja wiecznie kręcę się, uzależniona od kogoś, w jakimś pieprzonym zamkniętym kółku beznadziei, czekając i czekając, aż ktoś zrobi, żebym ja mogła zacząć. Nawet podjęte decyzje samoistnie ktoś mi zmienia, bo się nie da, bo coś tam. Mam wrażenie, jakby moje życie przestało do mnie należeć. Wstaję rano ze świadomością, że przecież i tak nic nie pójdzie po mojej myśli, nic nie jest moje.

W tej swojej zgorzkniałości odeszłam już tak daleko od Boga, że wydaje mi się niemożliwe wrócić do stanu sprzed, czyli do wiary w Wielkiego. Mam wątpliwości dotyczące wszystkiego, łącznie z życiem po śmierci. Prawdę mówiąc jestem praktycznie pewna, że nic takiego nie istnieje. Chociaż paradoksalnie nie mieści mi się to w głowie. 

Mam nawet problem z pojęciem grzechu. Do spowiedzi nie chodzę od kilkunastu lat, a teraz doszłam do wniosku, że właściwie nie wiem, czym jest grzech. Jedyna rzecz, jaka zła przychodzi mi do głowy, to celowe zrobienie komuś przykrości czy wyrządzenie krzywdy. Co nie leży generalnie w mojej naturze. Naprawdę nie wiem, z czego miałabym się spowiadać. Z emocji? Z mojej złości, z tego zwątpienia? ALE PO CO? Jeśli Bóg jest, to i tak WIE. I wie, kiedy szczerze żałuję. Zresztą ostatnio żal mam raczej do świata niż do siebie, więc i tak ewentualnego rozgrzeszenia nie dostanę...

Nigdy wcześniej nie poddawałam w wątpliwość istnienia Jezusa jako Boga. To Kościół do mnie nie przemawiał, ale nie On. Przed świętami wpadła mi w ręce książka "Jezus" autorstwa jezuity Jamesa Martina. Po lekturze pierwszych kilkudziesięciu stron zrobiło mi się jeszcze gorzej. Jakbym czytała o jakiejś słabej próbie nabicia ludzi w butelkę. Nie dlatego, że książka jest źle napisana, wręcz przeciwnie, to bardzo mądre i obszerne spojrzenie na podwaliny chrześcijaństwa. Po prostu w dzisiejszych czasach uwierzyć jest cholernie trudno. Trochę tak, jakby ktoś kazał uwierzyć grafikowi, że nie widzi fotomontażu przy porównywaniu ust modelki z "jej" ustami na zdjęciu. Zastanawiam się, jakich rzeczy musiałby Jezus dokonać, aby ludzie uwierzyli, gdyby zjawił się u nas teraz. Na wszystko przecież mamy wyjaśnienie. Wiem, że są Ewangelie, spis świadków, ale przecież ludzie potrafią powtarzać różne bzdury, w ciągu paru sekund powstają plotki, które potem żyją własnym życiem. Dlaczego niby nie miało się tak wydarzyć i wówczas? 

A Maryja i Józef? Czy oni byli w ogóle mądrzy? No sorry, gdyby mnie objawił się Anioł z wieścią, że urodzę bez seksu, pomyślałabym, że się strułam i mam haluny. Były inne czasy, ale... Dobra, oni byli bogobojni. Ale w takim razie, skoro Bóg chciał, żeby Synowi było tak samo trudno jak innym ludziom, dlaczego nie zesłał tej ciąży na kogoś zupełnie innego, na przykład kompletnie niewierzącego czy po prostu okrutnego? Żeby było jeszcze trudniej? Czy ukrzyżowanie dorosłego człowieka jest gorsze od cierpienia niekochanego dziecka? Nie żebym chciała, by ktokolwiek cierpiał mocniej, czy żebym się licytowała. Ale tak mi się nasuwa, że jednak są pewne różnice między złem a złem.
Nie wiem, czy takie myśli są normalne...

Czytam dalej tę książkę i próbuję rozwikłać swoje zwątpienie. Trafiłam na fragment:

"Jak już wspomniałem, aby przejść przez Drzwi Pokory (w Bazylice Narodzenia - przyp. Czerwona), trzeba uklęknąć. To idealnie obrazuje życie wiary. Pokora jest bowiem bramą do wiary. Bez niej polegamy jedynie na własnych wysiłkach, nie uznajemy naszej zależności od Boga. Bez niej polegamy jedynie na własnym rozumie, nie otwieramy się na cud. (...) Pokora jest w życiu duchowym kluczem do niemal wszystkiego."

Więc...
 

Może ten zły czas jednak ma jakieś zadanie dla mnie. Może przychodzi taki etap dorosłości, gdy jest się zbyt pewnym swego i każdy musi dostać przez łeb, żeby się nauczyć. Może muszę postarać się jeszcze bardziej, albo - inaczej... Może muszę zrewolucjonizować od podstaw swoje priorytety. Może w tym szczególe tkwi diabeł.

W jedno wierzę - nie ma tego złego. Wszystko gdzieś tam pokręconą dróżką zaprowadzi ku lepszemu, jeśli tylko odrzucę tę zgorzkniałą skorupę i wrócę do afirmacji. Ale to musi być szczere.
Jeszcze za wcześnie. Coś mnie sprawdza, ile razy mogę, chcę, potrafię, kiedy odpuszczę. 

No to dobra, posiłujmy się, ja wytrzymam.