Z Przygód pierwsza

Sobota, piąta rano. Spakowana na każdą możliwą pogodę, zaopatrzona w przewodnik i siatę leków plus stos kanapek, uśmiechnęłam się szeroko do Złego i Chmurki, i pomknęliśmy ich autem na spotkanie ze wschodzącym słońcem i Przygodą. Przygoda pokazała swe oblicze już na dwudziestym kilometrze od startu, zadałam bowiem swym towarzyszom dość głupie pytanie, które zasadniczo nawet nie powinno postać w mojej głowie, gdyż rzecz winna być oczywista. Mianowicie - a było to właściwie raczej upewnienie się - spytałam, czy wracamy w piątek.

Dziwne, ale pytanie okazało się trafione, bowiem uświadomiono mnie, że nie w piątek, jeno w sobotę :D Nie wiem, jakim cudem nie ogarnęłam tego, gdy planowaliśmy podróż, ale na szczęście żadna krzywda prócz przymusowego ręcznego prania bielizny mi się z tego tytułu nie stała. Pomknęliśmy dalej... i tak mknęliśmy z 11 godzin. Przekroczenie granicy niewiele zmieniło w charakterze podróży - nawet w radiu jedyną zawsze dostępną stacją, podobnie jak u nas, było:

W międzyczasie hostel powiadomił nas, że z powodu braku miejsca, które notabene mieliśmy dawno opłacone, zainstaluje nas gdzie indziej. Owo "gdzie indziej" oznaczało kawalerkę w dość ponurej okolicy, w okropnie zaniedbanej zabytkowej kamienicy, pełną ubrań, kosmetyków i jedzenia. Czyli wynajęli nam po prostu cudze mieszkanie, tylko chwilowo puste! Nie powiem, żebym czuła się tam komfortowo, zwłaszcza że dzień wcześniej Bosska opowiadała mi o pasożytach, które czają się we wszelkich kwaterach i tylko czyhają na ofiarę :D Moja schiza pognała nas na miasto, gdzie mijaliśmy po drodze interesujące znaki drogowe, np. ten:

 

Chwilę trwało, nim pojęliśmy, co oznacza :D

A że wieczór był gorący, po długiej podróży mieliśmy ochotę na piwko. Ambitny plan alkoholizowania się tanim kosztem, czyli piwem ze sklepu, spalił jednak z miejsca na panewce. Ekspedientka grzecznie skasowała nasze batoniki, a alko stanowczym ruchem odsunęła, tłumacząc, że od godziny 22 wszelkie procenty można nabyć jedynie w knajpie. Nocna prohibicja, niech skonam! Nasz wytrzeszcz oczu mógłby chyba konkurować z chorobą Basedowa, ale grzecznie przenieśliśmy się do knajpy. Upragnione piwo smakowało ogromnie, niestety - sobota, centrum wielkiego miasta, godzina 23:50 - i panie zaczęły sprzątać. Miasto zaczęło zamierać. Nasz wytrzeszcz przybrał na sile; okazało się jednak, że to nie koniec atrakcji, najlepsze jak zwykle czekało na samym końcu. Mianowicie dotarliśmy do "naszej" kamienicy, i jak wcześniej drzwi od klatki schodowej były otwarte na oścież, tak teraz tkwiły zamknięte na głucho. Szereg przycisków z cyferkami niewiele dawał z powodu pospolitego braku domofonu. Myślę, iż niewiele brakowało, by nasze oczy trzeba było wpychać na siłę do oczodołu. Wiemy, że Litwini nas nie lubią, ale żeby aż tak?? Oblał nas zimny pot, a w ustach śpiewały swojskie kurwy i ich rodzicielki. Na szczęście przedstawiciel przybytku odebrał telefon o tej jakże barbarzyńskiej (w sobotę w środku lata i środku miasta) porze, i kazał nam wcisnąć kombinację dwóch przycisków. Ku wielkiej uldze - zadziałało.

Rano szczerze uradowaliśmy się, że nikt nas w nocy nie ukatrupił, i uciekliśmy stamtąd czym prędzej. Na szczęście potem było już tylko lepiej, albowiem - Wilno jest piękne! Mimo nocnych strachów zafascynowało, zwłaszcza bogactwem pięknych kościołów rozmaitych wyznań, cerkwi (np. urzekająca Cerkiew Św. Ducha, z fantastycznym szmaragdowozielonym ikonostasem), synagog i innych zabytków sakralnych. Przez mickiewiczowską Ostrą Bramę z Matką Boską przedostaliśmy się do odnowionej części miasta, która kusi labiryntem jasnych uliczek, kamieniczek i bram. W jednej z nich znaleźliśmy pub, w którym pracownik mówił ładnie po polsku i zgotował nam degustację pysznych piw. W innej knajpie posmakowaliśmy cepelinów, czyli gigantycznych kluch z farszem mięsnym. Z powodu rozmiarów przysmaku każde z nas zrobiło się czerwone na twarzy z wysiłku, dlatego na Zamek Górny z Basztą Giedymina (władcy, którego podboje znacząco powiększyły teren Litwy, i który przeniósł stolicę do Wilna) zdecydowaliśmy się wjechać mini-kolejką. I dobrze, ponieważ potem czekało nas wdrapywanie się w upale po wyślizganych stopniach Baszty. Ale było warto - rozciągał się stamtąd wspaniały widok na rzekę Wilję, starą część miasta oraz nowe dzielnice, np. Śnipiszki.

Dzień miał się ku końcowi, a nam został jeszcze jeden punkt na trasie. Od zarania dziejów 1 listopada na cmentarzu w Poznaniu zbierane są datki na utrzymanie polskiego cmentarza na Rossie. Zawsze wrzucałam coś do puszki, ale w duchu nigdy nie pojmowałam, dlaczego co roku zbiera się na renowację jakiegoś tam cmentarza, i to na domiar złego poza granicami kraju.

Poszliśmy na ten cmentarz. Przestałam się dziwić.

Było to jedno z najpiękniejszych miejsc obejrzanych w trakcie całej tygodniowej wycieczki. 

Popołudniowe słońce przemykało między drzewami, promienie tańczyły na grobie matki Piłsudskiego, gdzie pochowano również jego serce. Równiutkie rzędy grobów polskich żołnierzy ponuro przypominały o rozmiarze wojen i nieustępliwości śmierci. A dalej, za bramą... czekała magia. Przyczajona, uderzająco piękna, niepokojąca i kojąca zarazem. Stare mogiły, niektóre olbrzymie, inne ledwo wyrastające z ziemi, te opatrzone masywnymi krzyżami i te prawie nieopisane, wymyślne i proste. Na miękko pofałdowanym pagórku smutno spoglądające, w dolinie nieregularnie pozapadane, porastające mchem i paprociami, w ciszy zapomniane, z wszelkiego pośpiechu odarte. Niezwykłe.

Za Janem Lechoniem szeptałam, przemykając na palcach:

„Czarna Rachel w czerwonym idzie szalu drżąca
I gałęzie choiny potrąca idąca -
Nikogo nie chce budzić swej sukni szelestem,
I idzie w przód jak senna, z rąk tragicznym gestem,
I wzrokiem, błędnym wzrokiem gasi mgieł welony,
I świt się robi naraz. I staje zlękniony.”
...

Nie chciałam wyjść. Ale kolejne miejsce na trasie Przygody czekało. Ruszyliśmy zatem.