Dźwięk piękna

Zafascynowana zeszłorocznym Konkursem Pianistycznym im. Fryderyka Chopina, marzyłam o zobaczeniu jego laureata na żywo, koniecznie z Koncertem e-moll w repertuarze. W zeszłym roku mogłam sobie tylko pośnić o biletach - rozeszły się w pięć sekund. W tym natomiast przypadkiem trafiłam na informację, że do Poznania przyjeżdża Kate Liu, laureatka! Bez chwili wahania kupiłam bilety. I choć akurat transcendentne wykonanie Kate nie do końca było w moim stylu - serce skradł mi na amen Szymon Nehring ze swoją krwistą męską interpretacją - czekałam na ten dzień z utęsknieniem. Wreszcie nastał upragniony piątek, wróciłam z pracy i rozpoczęłam przygotowania.

Nagle podchodzi do mnie tata i mówi, że piszą o tym koncercie w gazecie, ale zagra... ktoś zupełnie inny!

Najpierw go obśmiałam, że próbuje mnie wkręcić. Ale wrócił z gazetą i zrozumiałam, że oho, chyba coś jest na rzeczy. I faktycznie było napisane, że zagra Jan Lisiecki!

Prawie się udusiłam z oburzenia, uruchomiłam internet, wierząc, że to jakaś pomyłka - ale nie! Kate odwołała koncerty z powodu choroby i naprawdę NIE ZAGRA!

Oczywiście można było zwrócić bilety, ale nie po to czekałam calutki miesiąc, a właściwie prawie rok na ten dzień, żeby tak po prostu nie pójść. Niemniej byłam strasznie zła. Nie można się niczym wcześniej pochwalić, no nie można. Przekonałam się o tym w tym roku aż nadto.

Ostatnim rzutem na taśmę w irytacji postanowiłam chociaż przeczytać, co to za jeden ten Lisiecki. 

I dobrze zrobiłam ;) Ponieważ złość niemalże minęła na widok pierwszych z brzegu informacji. Najmłodszy pianista, z którym Deutsche Grammophon podpisało umowę płytową, geniusz matematyczny, występował w największych salach koncertowych, w tym w Carnegie Hall, grał też dla królowej Elżbiety II!

Pomyślałam sobie "No dobrze".

Zapięłam bladoróżową zwiewną sukienkę, wsunęłam czółenka koloru nude, włosy ułożyły się w naturalny skręt, wieczorowy makijaż dopełnił dzieła. Pachnąca ukochanym Gucci Envy ruszyłam na spotkanie z wysoką kulturą.

W Auli Uniwersyteckiej ostatni raz byłam na swoim własnym absolutorium. Nie muszę chyba mówić, ile to już lat minęło ;) Rozglądałam się z zaciekawieniem, sala jest naprawdę śliczna. Elegancka, jasna i ciepła, ze smacznymi złoceniami i kryształowymi żyrandolami. Gdy wybrzmiał ostatni dzwonek, zamknięto drzwi i rozpoczął się koncert. Zgromadził ów wiele osobistości, gdyż 70. otwarcie sezonu artystycznego Filharmonii Poznańskiej dedykowane było Światowemu Kongresowi Stomatologów. Prominentni goście z całego świata mieli możliwość usłyszenia wspaniałej polskiej muzyki, w programie była bowiem Kurpińskiego Uwertura do opery Zabobon czyli Krakowiacy i Górale, II Koncert skrzypcowy d-moll op. 22 Wieniawskiego i na deser - wspomniany już mój ukochany Koncert fortepianowy e-moll op. 11 Chopina. 

Po krótkim wprowadzeniu Orkiestra Filharmonii Poznańskiej w imponującym stylu zainaugurowała wieczór. Kurpiński w jej wykonaniu był wspaniały! Po tym mocnym akcencie na scenie pojawiła się obiecująca młoda skrzypaczka Amelia Maszońska, przygotowująca się do konkursu Wieniawskiego, który odbędzie się już niedługo w Poznaniu. Jakież ona dźwięki wydobywała na tym szlachetnym instrumencie... Przy genialnym akompaniamencie orkiestry energia była niesamowita, brawa zatrzęsły wręcz salą po tej części. Ciekawa byłam ogromnie, co pokaże młody Lisiecki. Wyszedł na scenę pewny siebie, zasiadł za instrumentem i kiwnął dyrygentowi. I rozbrzmiały najcudowniejsze dźwięki, tak bardzo uderzające w moją duszę, tak silne emocje wyzwalające... Nie fruwaliśmy w obłokach, jak u Kate, tylko pięknie polsko stąpaliśmy po szalenie barwnej ziemi. Każda z trzech części była magiczna. Gdy w Allegro maestoso brzmiały kotły, dreszcze elektryzowały całe moje ciało, choć takich momentów było i więcej. Przy Romance. Larghetto zamknęłam oczy, czując, jak dotykam rosy na trawie, przy ledwo wschodzącym słońcu, gdzieś na końcu świata, głaszczę opuszkami palców taflę wody jeziora, wiatr owiewa mi twarz i zabawia się kosmykami włosów. Jak zawsze największą radość i wzruszenie przyniosło jednak Rondo. Vivace, i jego wspaniały, rytmiczny krakowiak. Podrygiwałam ukradkiem w fotelu, a w moich ulubionych momentach autentycznie przestawałam oddychać! Zapominałam całkowicie o czymś takim jak oddech! To są wrażenia nie do opisania. Może je pojąć tylko ktoś, kto organicznie każdym centymetrem kocha muzykę. 

Gdy słyszałam, że gra dobiega końca, miałam łzy w oczach. Nie chciałam się rozstawać z tym pięknem. To niezwykłe, nieprawdopodobnie niezwykłe, jakim geniuszem był Chopin, i jak wspaniałymi artystami są ci, którzy potrafią i mają prawo go interpretować. Brakowało mi momentami tej wysłuchanej setki razy gry Nehringa, uderzeń w punkt, który nauczyłam się na pamięć, ale to raczej kwestia przyzwyczajenia niż jakości gry - Jan Lisiecki czarował bezsprzecznie. Nie tylko Koncertem, ale i wywołanymi dwukrotnie bisami - migoczącym gwiazdami jak noc Nokturnem Chopina - TU oraz jedwabistym, zwiewnym "Marzeniem" Schumanna (TU). Aula grzmiała oklaskami na pożegnanie, nie chciałam wychodzić z żalu, że to koniec. 

Opuściliśmy salę, wdychając cudowne wrześniowe, gorące mimo późnej pory powietrze. Głowę miałam pełną nut, na policzkach rumieniec, wzrok nieobecny. To był taki piękny wieczór.