Wizja i fonia

Nie tracąc czasu na wstępy, bo i tak skandalicznie długo mnie tu nie było...

1 maja wybraliśmy się do Łodzi. Jako miłośniczka wszystkich nekropolii uparłam się dotrzeć przy okazji na niemal największy cmentarz żydowski w Europie, zwłaszcza że był on do tej pory przeze mnie niezdobyty (lata temu wybraliśmy się nań... w sobotę. No cóż, nie można przewidzieć wszystkiego, teraz już wiem, że sobota w tej religii jest dniem świętym). Cóż to za niezwykłe miejsce... Olbrzymi obszar, pełen i pokładających się, zachodzących mchem, ciemniejących macew, i przepięknie odrestaurowanych grobowców, w tym mauzoleum znanego dobrze w Łodzi dawnego barona przemysłu bawełnianego, Izraela Poznańskiego, i całych połaci tabliczek upamiętniających ofiary getta. Wszystko w otoczeniu drzew i przejmującej ciszy. Nawet ptaki śpiewały jakoś ciszej.

Do oglądania zdjęć polecam jeden utwór. Bardzo klimatyczny - Hans Zimmer "Is it poison, Nanny" - TU.

Spędziliśmy tam z dwie godziny, ale spokojnie mogłabym się tam snuć cały dzień. Absolutnie niezwykłe miejsce.

Czekały nas jednak kolejne atrakcje, dlatego popędziliśmy dalej ku Manufakturze. Bardzo lubię owo gwarne centrum, a że pogoda oczywiście dopisała, mieliśmy niewątpliwą przyjemność zasiąść do obiadu w tajskim ogródku :) Cudowna knajpa Hot Spoon przerosła nasze oczekiwania. Smaki, którymi nas uraczono, dosłownie zwaliły z nóg. Coś pysznego! Kaczka sama rozpływała się w ustach, kurczak w pysznej zupie z mleczkiem kokosowym i anyżem był chyba największym hitem, a całości dopełniały mini naleśniki z krewetkami i farszem warzywnym. Nie jestem znawcą tajskiej kuchni, więc oczywiście mogę się mylić, ale wg mnie żarcie było pyszne :) 

Aha, a na deser polecam lodziarnię z lodami jogurtowymi w czarnej budce. Odlotowe.

Następnie przeszliśmy się standardowo Piotrkowską, gdzie obecnie znajduje się m.in. Pomnik Łodzian Przełomu Tysiącleci, czyli nawierzchnia z kostek, na których wyryte są nazwiska zasłużonych. Podobno jest ich blisko 14 tysięcy! W tym gąszczu udało mi się odnaleźć jedno jakże ważne dla mnie - doprawdy nie wiem, jakim cudem :)

I już musieliśmy przemieścić się ku Atlas Arenie, albowiem szykowało się wydarzenie, które de facto przygnało nas do tego miasta. Czyli koncert Hansa Zimmera!

Dla niewtajemniczonych Zimmer jest kompozytorem muzyki filmowej, i to nie byle jakiej. Bilety zakupiliśmy dużo wcześniej, oczywiście ze Strzelcem nieomal pokłóciłam się przy wyborze miejsc, w końcu mnie przekonał, że na prawo blisko sceny będzie w sam raz i wszystko będzie widać i słychać. Uwierz chłopu...

Gdy już wchodziliśmy na trybuny, zachciało nam się płakać. Scena miała boczne ściany i na naszych miejscach nie było widać dosłownie NIC. Nie bardzo rozumiem w ogóle, jak można sprzedawać takie miejscówki... Usiłowaliśmy się pocieszać, że to muzyka jest najważniejsza, ale w duszy miałam ochotę rozszarpać Strzelca za jego głupi upór. Uratowała go jednak pani z obsługi, która podeszła do nas nieoczekiwanie i zaproponowała... zmianę miejsc! I to praktycznie na płytę, czyli golden circle!!!! Osaczyliśmy ją jak hieny i prawie wyrwaliśmy zamienione bilety. Okazało się, że siedzimy za znanym aktorem i producentem telewizyjnym, a na sali było jeszcze parę innych sław, chociaż ulubionego Macieja Stuhra nie znaleźliśmy, mimo że w przerwie z Bosską specjalnie kopnęłyśmy się na drugi koniec areny ;P

Przed koncertem na sali unosił się dziwny jakby dym, a gdy Bosska głośno się zastanowiła, co to, Strzelec odparł bez zastanowienia, że... torf się pali :D Co było potem już hitem całego wyjazdu :D Ja nie wiem, skąd mu się biorą takie riposty :D 

I wreszcie na scenę wszedł Hans. Przywitał nas ciepło, po czym odpalił pierwszą rakietę - dokładnie ten utwór, na który najbardziej czekałam, czyli motyw z Sherlocka Holmesa! 

Po chwili kurtyna zaczęła się podnosić i poza ekipą muzyków Zimmera ujrzeliśmy jeszcze Czeską Orkiestrę Symfoniczną oraz chór. To było uderzenie! Piękna, wzruszająca pieśń z "Gladiatora" z cudownym damskim wokalem po prostu nas oszołomiła; a gdy zabrzmiały pierwsze skandy Lebo M. do Króla Lwa, sala oszalała! Popłakałam się jak dziecko, bo właśnie tym dzieckiem znów byłam przez chwilę - pamiętam moją jedną z pierwszych wizyt w kinie, na tym właśnie filmie... 

Pierwszą część koncertu zakończył popisowy fragment "Piratów z Karaibów" - ciary! Ta wiolonczela...!!!! Aż się chciało zakrzyknąć Yo-ho! i wkroczyć na nieznane wody! 

Druga część była już dużo cięższa i mroczniejsza, chwilami prawie heavy metalowa. Przeważał klimat z Batmana, hipnotyzującego "Interestellar" i transowej "Incepcji". Efekty wizualne idealnie współgrały z atmosferą - jakże nam się udała ta zamiana miejsc! Bez wizji fonia byłaby mocno zubożona. Zwłaszcza że i muzycy zacni. Kompletnie odjechany, wyglądający jak Gandalf perkusista, wiolonczelistka i skrzypaczki kipiące sex appealem, a gościnnie na gitarze Aleksander Baron z Afromental. I uwijający się w tym wszystkim Hans, który gra chyba na każdym instrumencie świata, i to z powodzeniem! Praca marzenie!

To były bardzo epickie dwie godziny (nawet ponad dwie). Gdybyście mieli okazję - bardzo gorąco polecam, emocji nie da się przecenić; niewielką próbkę możliwości macie TU i TU - taki miksik atmosfery z koncertu. 

Magia. Totalna magia, energia i obłęd!