Kraina warta zachodu

Następnego dnia ułożyliśmy przybliżoną trasę po Budapeszcie i wyszliśmy z domu prosto w niebotyczny upał, który o poranku osiągał już 30 stopni - znów przesadziłam z zaklepywaniem pogody ;) Jechaliśmy najpierw autobusem, z szaloną uwagą przysłuchując się wymowie różnych słów, w tym słowa utca, które oznacza ulicę, i wbrew moim nadziejom nie wymawia się jako "udka" ;)

Dojechaliśmy znów na rozryte skrzyżowanie, rejwach panował okrutny, ale tłum szybko rozparcelował się na różne linie metra, do których dociera się tak długaśnymi schodami ruchomymi, że za pierwszym razem miałam autentyczne zawroty głowy i musiałam patrzeć na czubki swoich butów, żeby nie zwymiotować i się nie przewrócić. Przedostaliśmy się na drugą stronę Dunaju, do Pesztu, i wsiedliśmy do najstarszej (a drugiej w Europie), tzw. Milenijnej Kolei Podziemnej, czyli żółtej linia metra, z małymi żółtymi wagonikami podebranymi linii tramwajowej, w których sygnał zamknięcia drzwi przyprawia o atak serca, wszystko klekocze i można sobie otworzyć okno :D Aczkolwiek okna otwierają się chyba we wszystkich składach węgierskiego metra, aż byłam zaskoczona, że tak przyjemnie się nim jeździ, bo dla przykładu w berlińskim albo londyńskim można się naprawdę udusić. Uroku stacjom żółtej linii, tzw. M1, przydaje fakt, iż są obłożone jasnymi kaflami i mają drewniane kasy oraz coś, co wygląda jak drzwi do jamy hobbita, bo żeby wejść, nawet ja musiałabym się zgiąć w pół :D

Ze stacji udaliśmy się ku wielkiemu laskowi miejskiemu, gdzie znajduje się: Plac Bohaterów z pomnikiem Millenium; Muzeum Sztuk Pięknych, m.in. z obszerną kolekcją egipską i antyczną; kąpielisko Széchenyi Fürdő (Budapeszt i ogólnie Węgry słyną ze swych źródeł termalnych - niestety z braku czasu musieliśmy porzucić chęć zakosztowania tego rodzaju relaksu); Cyrk i Zoo oraz Zamek Vajdahunyad. Zamek ma bardzo ciekawą historię - mianowicie w 1896 roku z okazji 1000-lecia Węgier i Wystawy Milenijnej wzniesiono z nietrwałych materiałów kompleks budynków - kopii obiektów z terenu Wielkich Węgier, które miały reprezentować różne style architektury węgierskiej (romański, gotycki, renesansowo-barokowy). Tak bardzo spodobały się publice, że postanowiono zbudować je potem raz jeszcze, tym razem z trwałych elementów. Istotnie całość prezentuje się świetnie! Szkoda tylko, że przed sezonem nie było jeszcze wody w przyzamkowym stawie. Pewnie musieli wyczyścić po zimie, kiedy to podobno zamienia się w lodowisko ;)

Plac Bohaterów

Pomnik Millenium

Kąpielisko Széchenyi Fürdő

Brama do kompleksu Zamku Vajdahunyad

Dalej potrzeszczeliśmy znów ulubionym metrem ku dzielnicy żydowskiej. Wielka Synagoga robi ogromne wrażenie, zwłaszcza w połączeniu z Cmentarzem Bohaterów i Pomnikiem ku czci ofiar Holocaustu. Niby tłumy, niby centrum miasta, niby hałas... a jednak jakoś tak cicho robi się w głowie. 

Pokręciliśmy się nieco wzdłuż licznych synagog po pięknych peszteńskich utca, klimatem przypominających nieco poznańskie secesyjne Jeżyce, nawet z zapachu, o czym przekonałam się dobitnie, gdy na jednej z nich zaczęłam obierać banana i w tym samym momencie z bramy doleciał smrodek... Do końca wyjazdu miałam zakaz jedzenia bananów ;)

Chwilę jeszcze błąkaliśmy się radośnie, mijając po drodze liczne sklepy z szyldami pt. "ruha, cipo", co znaczy ni mniej, ni więcej, tylko "odzież, buty" :D

Następnie udaliśmy się do Bazyliki św. Stefana. Na Węgrzech, mam wrażenie, w ogóle co druga świątynia ma to samo imię - pierwszego węgierskiego króla... U nas Mieszko I chyba nie jest aż tak bardzo czczony, widocznie miał więcej za uszami ;)

Bazylika jest wspaniała. Naprawdę robi kolosalne wrażenie. Wyrasta przy placu - jakżeby inaczej - św. Stefana, a jej piwnice, wzmocnione przed niszczycielską działalnością rzeki, podobno niemal dorównują wielkością reszcie budowli. Czyli jest w dwójnasób ogromna. Tę potęgę odczuwa się zwłaszcza na tarasie widokowym, na który można wygodnie wjechać serią wind. Rozciąga się stamtąd fantastyczna panorama miasta.

 

 

Mimo głodu do jadłodajni Kádár Étkezde weszliśmy z nieznaczną obawą. Wnętrze jak w swojskim barze mlecznym, mnóstwo starszych Węgrów, zero obcokrajowców... kupił nas jednak przeuroczy starszy pan w bielutkim kitelku, który ekspresowym angielskim zachwalał Złemu gulasz, a nam risotto z mięsem gęsi i zupę owocową. Zamówiliśmy zgodnie z rekomendacją, po czym poszłam do łazienki. A gdy wróciłam...

... czekało na mnie...

TO:

Stanęłam przed tym talerzem, gapiąc się nań z namysłem i jednym tylko uderzającym pytaniem: dlaczego, do diabła, mam na półmisku całego zwierza?

Okazało się jednak, że zwierza stało tam standardowo, więcej natomiast kości. Nie wiem, może miało wyglądać na bogato. W każdym razie smakowało dobrze :D Lokalny folklor uzupełniliśmy, kosztując wody sodowej. Chmurka nalała z syfonu elegancko; przy mojej próbie umiejętności wypsnęła mała fontanna na środek blatu; dzieła zniszczenia dopełnił Zły, który wystrzelił wodą jak z armaty, oblewając cały stół i nawet ścianę :D Natychmiast zjawiła się przemiła pani, która wprawnym ruchem zebrała kałuże - widocznie jednak nie byliśmy tam jedynymi turystami-niedojdami ;)

Nakarmieni, napojeni, pojechaliśmy nad Dunaj, gdzie wsiedliśmy w nadbrzeżny tramwaj. Piękne widoki niestety przegrywały z temperaturą, więc czym prędzej wróciliśmy, by przejść się po osławionym Moście Łańcuchowym z rzeźbami czuwających lwów na obu krańcach. Zły nie zdzierżył gorąca i usiadł sobie u podnóża mostu w cieniu drzew, a my z Chmurką twardo przystąpiłyśmy do fotografowania. Kolejne rewelacyjne miejsce; zaiste, w Budapeszcie nic nie jest przereklamowane!

 

Widok na Basztę Rybacką

Widok na Wzgórze Zamkowe

Gdy Zły ochłonął, a my rozpłynęłyśmy się we własnym sosie, podjechaliśmy pod Parlament. Mieści się on na placu Kossuth Lajos (Kossuth Lajos tér), jest cudownie obsadzony bujną kwitnącą roślinnością (...musiałam :D Naprawdę pięknie to wyglądało :D), i rzecz jasna wygląda monumentalnie i wspaniale. 

Pomnik Franciszka II Rakoczego

Tym mocnym akcentem pożegnaliśmy Peszt i przedostaliśmy się do Budy. Szalony autobus (tam wszyscy jeżdżą jak opętani, ma się wrażenie, że jeżdżą tak nawet w korku, z jakąś paranoiczną częstotliwością - człowiek nie zdąży dojść do przystanku i przysiąść, a bus już jest, no nie dadzą człowiekowi odpocząć! ;)) uwiózł nas wprost pod Basztę Rybacką, która za dnia okazała się równie fantastyczna. Biel murów jest chyba - pomijając względy praktyczne - najdoskonalszym wizualnie pomysłem. Zachwyt.

Pomnik... a kogóż by ;) - oczywiście św. Stefana

Widok na Parlament

 

Widok na Kościół św. Macieja

Dalej ruszyliśmy na poszukiwanie... Labiryntu :D Czyli podziemi Starówki. Ile my się tego naszukalim! Lataliśmy tu i nazad, podjeżdżaliśmy busem (który na Węgrzech pisze się busz, oczywiście wymawia jako "bus" :D), wracaliśmy busem, w drugą stronę znów innym busem, ufff... w końcu znaleźliśmy, weszliśmy pod kasę i... ustaliliśmy, że szok termiczny nie jest nam potrzebny, po czym wyszliśmy i powędrowaliśmy na piwo :D W uroczej mini-knajpce z dwoma stoliczkami wprost na ulicy, w otoczeniu zacieniających krzaczków podjęliśmy decyzję, że już tylko Góra Gellerta i mamy dość (tzn. oni mają, ja tam mogłabym jeszcze długo, nawet w nocy. Łazić, znaczy ;P). Poczłapaliśmy zatem ku kolejnemu szalonemu busowi vel buszowi, dotarliśmy pod Hotel Gellért i jękneliśmy na myśl, iż na górę trzeba się przecież wspiąć... Wejście nie jest w ogóle trudne, ale po całym dniu w szalonym skwarze, z przypaloną buzią i ramionami, z nogami wyłażącymi z zadu i znacznym przytępieniem umysłu może to być zadanie cokolwiek trudne. Na szczęście znów okazało się warte zachodu. Dosłownie - słońce bowiem powoli chowało się za zboczami, nastawała ta idealna dla fotografów godzina, złociste światło zalewało rzekę, muskało pyszniące się na niej mosty, pieściło ściany budynków. Gorący wieczór w wielkim mieście, w głowie dźwięki Jamie xx "Loud Places"-TU. Niezapomniana chwila.

Most Wolności

Pomnik Wolności

Po lewej - Zamek Królewski

Kolumnada przy pomniku biskupa Gellérta

Most Elżbiety