Ulotność

Żałuję, że nie można robić iluś rzeczy naraz. Tak wielu chciałabym się poświęcić, że gdy dochodzi do podjęcia decyzji, co teraz - dusi mnie niemoc. Świat otworzył nas na nowe możliwości, dał nam skrzydła, rozwarł oczy i uszy, rozsmakował - a czasu więcej nie podarował. Pieniędzy też nie ;) Mam wrażenie, że paradoksalnie żyje się teraz dużo trudniej i o wiele bardziej trzeba się namęczyć, by nie ulec pokusie - ponieważ tych pokus jest znacznie więcej. Choroba cywilizacji - szybko, szybciej. Smutno mi, gdy zauważam, że coś interesującego mnie omija, bo ja w tym momencie robię coś innego. Smutno mi, że spełniam swoje zachcianki, gdy innym przydałaby się pomoc. Smutno mi, że nie spędzam maksimum czasu ze wszystkimi, z którymi chcę i powinnam. Smutno mi... Tak dużo wyrzutów sumienia.

Chwilami zwalniam. Celowo i bezwstydnie. Tęsknię za niespiesznym. Kiedy jednak już jest... nie mogę zebrać myśli. Próbuję planować, a za chwilę buntuję się przeciw tym planom. Każda decyzja obarczona jest brakiem innej, każda sekunda - utratą równie cennej. Łapię się na tym, że ścigam się z moją nieskończonością i udaję, iż się nie zderzymy. Niekiedy tak bardzo staram się wygrać z czasem, że w tym rozgorączkowanym pragnieniu potykam się i leżę jak długa.

Nie można mieć wszystkiego. Stary wyświechtany frazes nigdy wcześniej tak bardzo mnie nie dotykał. Dziwne, bo zwykle to młodość i niedoświadczenie pchają ku czerpaniu garściami. Mam nieodparte wrażenie, że tamte lata przespałam, a teraz obudziłam się spóźniona i biegnę za ruszającym pociągiem, sporo gubiąc po drodze i niestety mając już tego dotkliwą świadomość. Braki zapisują się na kartkach grubymi krechami, a ja ciągle nie umiem zawczasu wykreślić tego, czego nie utrzymam w tym całym pędzie. I znowu będę tęsknić.

Czuję się dziś jak ten, kto stale żyje na walizkach. Moją walizką jest nieustająco własna głowa. Tak wiele rzeczy fascynuje, tyle chciałoby się umieć, tyloma umiejętnościami pochwalić, tyle zobaczyć, poczuć. Jestem zbieraczem wrażeń. I tak jak kolekcjonerski bałagan - zachwyt światem też może zmęczyć.

Chciałabym rozpocząć nowy etap życia. Chciałabym, żeby czasem tak po prostu ktoś za mnie podjął jakąś decyzję, zapewniwszy, iż jest właściwa. I chciałabym umieć mu uwierzyć. Tylko czy tego pociągu już nie wycofali...

Piosenka na dziś - KLIK. No dobrze...