Due

Słowo daję, przeżywam jakąś drugą młodość, i to znacznie lepszą niż poprzednia :D Życie towarzyskie kwitnie tak obficie, że zastanawiam się, jak rozciągnąć dobę, by wszystko w nią upchnąć i jeszcze znaleźć chwilę na sen. I blog. 

Odmłodziłam się tym bardziej, że wylądowałam wraz z radosną gromadą na Juwenaliach. Nic nie zastąpi sikania po ciemku w tojtoju, szczeniackiej radości przy piwie i kiełbasie oraz tego czarownego odoru, który opadł na nas, gdy zabrzmiały pierwsze dźwięki Strachów Na Lachy. Niech skonam, dawno nie wchłonęłam nozdrzami takiej tablicy Mendelejewa. Dzieciarnia chyba mało wyćwiczona, skoro przy lekkim skakaniu już im puszczają zwieracze. Fuj. 

Niemniej koncert fajny, a powrót do domu jeszcze lepszy, gdyż spod Stadionu do mnie nocna wyprawa przypomina bardziej misję na Marsa. Ponad godzina, a i tak nam wszystko idealnie zagrało! Wróciłam do domu przed 3, a pragnę zwrócić uwagę, że był CZWARTEK. W piątek w pracy prawie odleciałam, a jak na złość posypały się propozycje ze spotkaniami, wyjściami do klubu itd. Wszystkie grzecznie zlałam i padłam jak trup. Młodość młodością, ale ta druga ma to do siebie, że człowiek jednak jest na pewne rzeczy zdecydowanie za stary ;)

Sobotę spędziłam nad wyraz pracowicie, tzn. calutki dzień z przerwą na drzemkę spędziłam na rwaniu chwastów. Gdy więc przed obiadem spojrzałam w lustro, byłam pewna, że mam przed sobą córkę Tutanchamona. Niezabalsamowaną. Ubłocona, rozczochrana, z ziemią za paznokciami i świecącym ryjem z powodzeniem mogłabym dorabiać jako upiór w operze. Z drugiej strony z daleka mogłam się wydawać nawet całkiem atrakcyjna, bowiem ze względu na upał miałam na sobie górę od kostiumu i spodenki, których potem się pozbyłam na rzecz różowych majtek. A wyginałam się przy robocie tak, że na miejscu sąsiadów miałabym boleśnie długotrwały wzwód. No co poradzę :D

W niedzielę natomiast z JeyemZ poszliśmy na rekord. Czyli od godziny 15 byliśmy ze sobą nieprzerwanie 7h i jedyna chwila ciszy nastąpiła na widok pana, który grzebał w śmietniku. Wówczas każde z nas niezależnie od siebie zagłębiło się w rozważaniach o kruchości życia. Gdy po chwili skonstatowaliśmy, że nasze mózgi wypełniła telepatycznie identyczna konkluzja, prawie się popłakaliśmy na żałosną myśl o tym, iż na starość któreś z nas zapewne odpierdoli taki numer i umrze pierwsze, i co wtedy zrobi ten, kto zostanie przy życiu. Ale dalej było już tylko lepiej, bo oczywiście szydercze umysły od razy spłodziły wizję wspólnego wcześniejszego podawania sobie nocnika i bawienia się sztucznymi szczękami. Obiecaliśmy też solennie przychodzić na swoje groby 11 listopada, ja do niego z termosem z kawą, a on do mnie z badylkami. Tzn. nie że równocześnie, tylko ten, kto dłużej pożyje ;) Ostatecznie całe to memento mori dopełniliśmy charakterystycznym dla nas czarnym humorem, czyli zgodnie uznaliśmy, iż na naszym pogrzebie ma być spoko fajnie, ma być muza, jaką sobie zapiszemy w testamencie, mają być polne kwiaty, a na nagrobku ma się znaleźć "Kurwa, wpadła/em" :D