Trzydniówka vol. 2

Znów zaklepałam w Niebiosach piękną pogodę, wsiadłyśmy z w-i-a-r-ą do samochodu i pojechałyśmy. Przygoda otworzyła ku nam swe ramiona już w rodzinnym mieście mej towarzyszki, albowiem ta z przyzwyczajenia obrała kierunek Poznań zamiast Hel ;) Szybka korekta nawróciła nas na właściwe tory i mogłyśmy spokojnie zająć się rozpatrywaniem naszych emocjonalnych tragedii, które jednak szybko porzuciłyśmy jako zbyt mało konkurencyjne w stosunku do piękna mijanej przyrody. Dojeżdżałyśmy do celu w rytm lokalnego hitu pt. "Jurata" autorstwa grupy Junior (w tym momencie Czerwona robi dłuższą pauzę na wyrzucenie z siebie nadmiaru radości) oraz oczywiście w asyście okrzyków zachwytu. Ujęły nas zwłaszcza wietnamskie drzewka, to jest rachityczne drapaki rosnące na brzegu w idealnych odstępach. Może nie były to palmy, ale i tak wyglądały egzotycznie.

Poszukiwania kempingu rozpoczęłyśmy na luzaku, czyli stając na środku ulicy i rozkminiając, czy zakaz wjazdu nas dotyczy, czy nie. W tym momencie podjechał pan na rowerze, wsadził nam głowę do auta i poinformował, że zaraz nam kołpak odpadnie. Byłyśmy jednak tak skupione na swoich problemach, że spojrzałyśmy nań zmęczonym i dość obojętnym wzrokiem, po czym każda wróciła do własnych myśli, a pan westchnął, schylił się i wbił sam na chama ten kołpak, z pewnością komentując wydarzenie w duchu jednym słowem - "baby". Podziękowałyśmy grzecznie, wjechałyśmy na kemping i niemal natychmiast uwiodłyśmy pana z recepcji, po czym, chwilowo zaspokojone tym w sumie oczywistym objawem podziwu, poszłyśmy zwiedzać.

Wieczorem piłyśmy niczym damy - Campari i Cosmopolitany - przy coverach starych przebojów rockowych. Ten koncert nas oczyścił, przypomniał szalone młodzieńcze lata i uzmysłowił, że nadal, mimo doświadczeń, potrafimy się śmiać, jakby nikt nas nigdy nie skrzywdził. Totalne wyzwolenie. Wyszłyśmy dobrze po północy, z żalem odmawiając ludziom zapraszającym nas na wspólną posiadówę na plaży (w nocy było zimno jak cholera). 

Po nocy spędzonej w aucie (tak! to wcale nie jest takie trudne. Dużo pomaga bycie małym ;)) zjadłyśmy tradycyjne śniadanie biwakowe, czyli chleb z pasztetem. Ale za to na plaży! Następnie wsiadłyśmy do samochodu i pojechałyśmy gdzie nas oczy poniosą. Czyż może być coś lepszego niż wolność wyboru i wiatr we włosach? Zatrzymałyśmy się w Kuźnicy, gdzie z wielkim zdumieniem odkryłyśmy, że na plaży są tylko kitesurferzy i nikt więcej. Totalny relaks, szum leniwych fal, pisk rybitw, miliony muszelek, fantastyczne słońce i my. Po obiedzie dopadła nas refleksja, że skoro to półwysep, to może po drugiej stronie ulicy też coś jest. No i było. Morze :D Już nie od Zatoki Puckiej, z super plażą wypełnioną ludźmi. Ale co sobie wcześniej odpoczęłyśmy w ciszy, to nasze.

Wieczorem zaś czekał na nas Sopot i Kino Letnie na molo. Zatrzymałyśmy się na parkingu w środku miasta, gdzie do końca pozbyłyśmy się pruderii, wykonując czynności zwyczajowo zarezerwowane dla łazienki. Swoją drogą niby nadmorskie miasto, a jednak gdy stałam przy samochodzie w samym staniku i spodniach, facet w sportowym aucie dojechał do skrzyżowania i tak się zapatrzył, że zapomniał skręcić i z uśmiechem od ucha do ucha zatarasował środek drogi :D

Lato nigdzie nie smakuje mi tak jak w Sopocie. Zgiełk, turyści, tłumy i hałas, ale tam czuję, że żyję! No i  rozrywki wydają się mniej tandetne niż gdzie indziej, a miasto bardziej zadbane. Łaziłyśmy po molo do 1 w nocy, zawinięte w śpiwory jak jakieś penery ;), a potem myłyśmy się w wodzie mineralnej, sikałyśmy pod kościołem (bo tylko tam były krzaki) i spałyśmy tak twardo, że przypuszczam, iż gdybyśmy zostały na trzecią noc, to byśmy się czuły w aucie jak w domu. Następne pół dnia grzałyśmy leniwie ciała na molo, a po południu resztkami woli zmuszałyśmy się do wyjazdu, w czym zupełnie nie pomagali uliczni muzycy, grający cudowne hiszpańskie rytmy, które popychały raczej do gorącego romansu niż powrotu do domu.

Te trzy dni zresetowały nas, pozwoliły się wygadać, uspokoić, nachichrać na zapas przyszłych stu lat, i kolejny raz dowiodły, że stanowimy zgrany team, który poradzi sobie w każdej sytuacji, a przygoda to nasze drugie imię. Co było nam dane potwierdzić wkrótce raz jeszcze :)

 

 

"... bunkrów nie ma... Ale też jest zajebiście!" :)