Jaskinia zdarzeń

Pobiłam rekord. Byłam w kinie osiem godzin i zasnęłam tylko na minutę! Maraton z polskimi filmami okazał się godny, chociaż osobiście uważam, że pokazanie "Drogówki" tuż przed "Sępem" było zabiegiem niezwykle dla tego drugiego niekorzystnym. Po czymś tak ciężkim i wstrząsającym jak film Smarzowskiego jedynie "Pokłosie" było w stanie podołać kalibrem. Co prawda właśnie na "Pokłosiu" udało mi się zamknąć oczy i nawet coś wyśnić, ale Jaskiniowiec zadbał o to, bym nie straciła wiele - chyba mnie pilnował albo po prostu tak trafił, w każdym razie dotrwałam do rana, i nawet na końcu już mnie tyłek nie bolał! Może dlatego, że go wcale nie czułam ;) 

Ostatni weekend karnawału spędziłam natomiast na parapetówce Strzelca. Dla niewtajemniczonych - pozostaliśmy dobrymi kumplami. Naprawdę, zero podtekstów, co mnie samą nadal zdumiewa. Wracając do rzeczy - impreza była zaiste zacna. Gospodarz sporządził w plastikowym wiadrze poncz i nalewał go jak kompot, a my ów piliśmy jak soczek, czyt. z zapałem i obficie. Tak obficie, że dopiero dzisiaj dowiedziałam się szczegółów własnego zachowania :D Oczywiście, jak to ja, upiłam się na bardzo pozytywnie, chociaż podobno okazałam się wyjątkowo zaborcza w kwestii muzyki. Władzę miałam na tyle absolutną, że trzeba mnie było odciągać, gdy ktoś inny chciał włączyć coś swojego :D Pierwszy raz mi się przydarzył taki totalitaryzm, chociaż zawsze lubiłam mieć sprzęt muzyczny w swoich rękach. Aczkolwiek uważam, że nikomu się krzywda nie stała, a wśród całej gromady uzyskałam już przydomek "DJ" :) I na szczęście duża część towarzystwa wyniosła się, zanim zaliczyłam zgon ;) Ci, którzy zostali, zgodnie jednak oświadczyli, że mój zgon był wyjątkowo kulturalny, ponieważ swoim starym dobrym sposobem (kto nie pamięta, może poczytać TU) skuliłam się grzecznie na kanapie i zasnęłam w pozycji embrionalnej na całe dwie godziny. Żadnych tam ekscesów polibacyjnych. Ogólnie niewiele pamiętam z tego wieczoru, ale to, co pamiętam, pozostawia we mnie przeświadczenie, że bawiłam się znakomicie. Cudze obserwacje zdają się to potwierdzać, więc imprezę mogę zaliczyć do udanych. Mimo że wczoraj do żywych wróciłam dopiero po 16 ;)

Muszę się jeszcze do czegoś nieśmiało przyznać... Od miesiąca spotykam się z Jaskiniowcem. Na razie nic więcej nie napiszę, bo się boję wszystkiego, że zapeszę, że nie wyjdzie, że to tamto siamto owamto, stare złe doświadczenia siedzą w tyle głowy i cynicznie się nabijają z każdego zrywu sercowego, więc nie będę im dawać pożywki. Ale Jaskiniowiec trwa póki co i ma cudownie głęboki głos :)